1 دلی که پیشِ غم از صابری سپر سازد غذایِ دل مگر از گوشۀ جگر سازد

2 به رنجِ هجرِ تو در ساختم چو ممکن نیست که با کسی به مدارا غمِ تو در سازد

3 دلِ زمانه بسوزد ز سوزِ من چو دلم نوایِ عشقِ تو با نالۀ سحر سازد

4 مرا به عشقِ تو تقدیرِ چرخ راه نمود اگر نه عقل ز پیشِ بلا حذر سازد

5 ولی چو حکمِ قضایِ سپهر نازل شد گمان مبر که کسی دافعِ قدر سازد

6 دلم وصالِ ترا باز اگر اجل برسد به هر حیل که بود چارۀ دگر سازد

7 اگر چه کار نزاری زمانه با تو نساخت امیدوارم آری خدا مگر سازد