رهنمایی چون کنم در دیدن از سلیم تهرانی غزل 36

1 رهنمایی چون کنم در دیدن او دیده را؟ حاجت تعلیم نبود مردم فهمیده را

2 هر کسی بیرون نمی آرد سری از زلف او شانه داند معنی این مصرع پیچیده را

3 گفتم از اشکم مگر گردون بپرهیزد، ولی نیست بیم از گریه ام این گرگ باران دیده را

4 در زمان طالع ما تیره روزان بس نشد فتنه زاییدن شب گیسو به خون غلتیده را

5 التفات و مهربانی را عبث ضایع مکن مشکل است اصلاح کردن خاطر رنجیده را

6 دیده را از دیدن رویت تسلی ساختم چون دهم تسکین نمی دانم دل نادیده را؟

7 عیب شاکر کی شود ظاهر سلیم از شعر فهم؟ با محک نشناخت هرگز کس زر دزدیده را