جمعی که شاعران از ابن یمین فریومدی قطعه‌ 263

1 جمعی که شاعران جهانشان ستوده اند کز قدر پای بر سر افلاک سوده اند

2 آئینه وار خاطر اصحاب فضل را از زنگ غم بصیقل احسان زدوده اند

3 روزی ز مردمی بسر انگشت مکرمت بندی ز کار خسته دلی بر گشوده اند

4 گوئی نبوده اند و گر نیز بوده اند با فضل و باهنر ز جهانشان ربوده اند

5 یا جمله خادمان بده اند ار نه پس کجاست فرزندشان اگر همه خادم نبوده اند

6 ممسک بنام نیک شده ضابط جهان آری بخیل را لقبی در فزوده اند

7 هر یک بمال هم تک قارون ولی بجمع در بیمروتی ید بیضا نموده اند

8 طامات شاعران مشنو کان گروه را ایشان برای منفعت خود ستوده اند