آتشی از رخ چرا افکنده از جهان ملک خاتون غزل 41

1 جز غم عشقت نگارا در جهانم هیچ نیست خاک پایت را نثاری غیر جانم هیچ نیست

2 من سری دارم فدای راه تو کردم از آن کز تو ای جان آشکارا و نهانم هیچ نیست

1 به صد امید درآمد دلم به کوی امید بداد جان عزیز و ندید روی امید

2 به بوی آنکه امیدم به لطف بنوازد نمی رود ز مشامم هنوز بوی امید

1 مرا وصال رخت ای نگار می باید اگر مراد دل ما نمی دهی شاید

2 نظر به روی تو کردن چو خوش بود تا روز که عکس روی تو خواب از دو دیده برباید

1 دلی که نیست به درد فراقت ارزانی روا مدار کز آن پس خورد پشیمانی

2 من شکسته جفای تو نیک می دانم ولی تو مهر و وفای مرا نمی دانی

1 فکرم به منتهای جمالت نمی رسد دست امید من به وصالت نمی رسد

2 همچون سکندر ار به جهان در طلب دوم جز حسرتم ز آب زلالت نمی رسد