1 چند به غمزه خون کنی خاطر ناشکیب را بر رگ جانم افکنی، طرّهٔ دلفریب را؟

2 این ستم دگر بود، کز تف خوی گرم تو گریه به کام دل نشد، عاشق بی نصیب را

3 ناله به زیر لب گره، چند کنم که می زند باد بهار دامنی، آتش عندلیب را

4 از اثر تبسّم غنچهٔ ناشکفته اش بلبل گلستان کند، نوگل من ادیب را

5 خنده په زخم من چرا، شور لبت نمی زند؟ از نمک کرشمه ات، نیست خبر، رقیب را

6 نیست اگر پسند تو، شیوهٔ بی گنه کشی از گنهم حساب کن، شکوهٔ بی حسیب را

7 گر مددی کند حزین ، فیض دم مسیح ما نیم شبی قضا کنم، نالهٔ عندلیب را