چند چو جو خوری، در پی آبرو روم از عرفی غزل 504

1 رو چه می خواهی دلا، ناز استغناست، هست بی وفا تنهاست وارد، رنجش بی جاست، هست

2 ای که گویی با اسیران شیوه های او چه هاست ناز مست و عشوه مست و هر جه آزادست هست

1 از بس که جور کرد به دل غم که آشناست داغم بهشت صحبت مرهم که آشناست

2 تا طی کنند بی ادبان وادی غرور بیگانگی نموده به محرم که آشناست

1 تا کوکبه ی رحمت جاوید بلند است بخت طلب و طالع امید بلند است

2 آوازه ی رندی به جهان پست نگردد تا زمزمه ی جام ز جمشید بلند است