سراینده ای دوش وقت سحر از حزین لاهیجی مثنوی 5

1 سراینده ای دوش وقت سحر دو بیتک سرایید خوش با

2 کلام سخن شیخ شیرازی است که کیهان خدیو سخن سازی است

3 ز مسکینیم روی در خاک رفت غبار گناهم بر افلاک رفت

4 تو یک نوبت ای ابر رحمت ببار که در پیش باران نپاید غبار

5 مرا نالهٔ او رَهِ هوش زد سرشک غم از دیده ام جوش زد

6 جگرکاوی گریه بی تاب کرد به دامن دل از دیده، خوناب کرد

7 به خون خفته، مژگان دریا مدار چو ابر سیه دل، ببارید زار

8 چو از آتش دل به جوش آمدم همایون سروشی به گوش آمدم

9 که نبود شگفتی از آمرزگار گر از قلزم رحمت بی کنار

10 چو کام دل خاکساران دهد تو را ابر رحمت ز مژگان دمد

11 غبار غم سینه، شد کاسته فرو خفت این گرد برخاسته