1 شبی پروانه‌ای با شمع شد جفت چو آتش در فتادش خویش را گفت

2 که: پیش از تجربت چون دوست گیری بنه گردن، که پیش دوست میری

3 سخن در دوستداری آزمودست کزیشان نیز ما را رنج بودست

4 دل من زان کسی یاری پذیرد که چون در پای افتم دست گیرد

5 درین منزل نبینی دوستداری که گر کاری فتد آید به کاری

6 چنین‌ها دوستی را خود نشاید که اندر دوستی یک هفته پاید