1 تو آن پرنده ی رنگین آسمان بودی

2 که از دیار غریب آمدی به لانه ی من

3 چو موج باد که در پرده ی حریر افتد

4 طنین بال تو پیچید در ترانه ی من

5 پرت ز نور گریزان صبح ،‌گلگون بود

6 تنت حرارت خورشید و بوی باران داشت

7 نسیم بال تو عطر گل ارمغانم کرد

8 که ره چو باد به گنجینه ی بهاران داشت

9 چو از تو مژده ی دیدار آفتاب شنید

10 دلم تپید و به خود وعده ی رهایی داد

11 چراغی از پس نیزار آسمان تابید

12 که آشیان مرا رنگ روشنایی داد

13 ترا شناختم ای مرغ بیشه های غریب

14 ولی چه سود ، که چون پرتوی گذر کردی

15 چه شد که دیر درین اشیان نپاییدی

16 چه شد که زود ازین آسمان سفر کردی

17 به گاه رفتنت ، ای میهمان بی غم من

18 خموش ماندم و منقار زیر پر بودم

19 چو تاج کاج ، طلایی شد از طلایه ی صبح

20 پناه سوی درختان دورتر بردم

21 غم گریز تو نازم ، که همچو شعله ی پاک

22 مرا در آتش سوزنده ، زیستن آموخت

23 ملال دوریت ای پر کشیده از دل من

24 به من طریقه ی تنها گریستن آموخت