لبت صریح ترین از حسین منزوی اشعار پراکنده 74

1 لبت صریح ترین آیه ی شکوفایی است

2 و چشم هایت شعر سیاه گویایی است

3 چه چیز داری با خویشتن که دیدارت

4 چو قله های مه آلود محو و رویایی است

5 چگونه وصف کنم هیات غریب تو را

6 که در کمال ظرافت کمال والایی است

7 تو از معابد مشرق زمین عظیم تری

8 کنون شکوه تو و بهت من تماشایی است

9 در آسمانه ی دریای دیدگان تو شرم

10 گشوده بال تر از مرغکان دریایی است

11 شمیم وحشی گیسوی کولی ات نازم

12 که خوابناک تر از عطرهای صحرایی است

13 مجال بوسه به لب های خویشتن بدهیم

14 که این بلیغ ترین مبحث شناسایی است

15 نمی شود به فراموشی ات سپرد و گذشت

16 چنین که یاد تو زودآشنا و هرجایی است

17 تو باری اینک از اوج بی نیازی خود

18 که چون غریبی من مبهم و معمایی است

19 پناه غربت غمناک دست هایی باشن

20 که دردناک ترین ساقه های تنهایی است

21 حسین منزوی

22 کنون پرنده ی تو ــ آن فسرده در پاییز

23 به معجز تو بهارین شده است و شورانگیز

24 بسا شگفت که ظرفیت ِ بهارم بود

25 منی که زیسته بودم مدام در پاییز

26 چنان به دام عزیز تو بسته است دلم

27 که خود نه پای گریزش بود نه میل گریز

28 شده است از تو و حجم متین تو ، پُر بار

29 کنون نه تنها بیداری ام که خوابم نیز

30 چگونه من نکنم میل بوسه در تو ، تویی

31 که بشکنی ز خدا نیز شیشه ی پرهیز

32 هراس نیست مرا تا تو در کنار منی

33 بگو تمام جهانم زند صلای ستیز

34 تو آن دیاری ، آن سرزمین ِ موعودی

35 فضای تو همه از جاودانگی لبریز

36 شکسته ام ز پس خود تمام ِ پُل ها را

37 من از تو باز نمیگردم ای دیار ِ عزیز !

38 حسین منزوی

39 چگونه باغ ِ تو باور کند بهاران را ؟

40 که سال ها نچشیده است ، طعم باران را

41 گمان مبر که چراغان کنند ، دیگر بار

42 شکفته ها تن عریان شاخساران را

43 و یا ز روی چمن بسترد دو باره نسیم

44 غبار خستگی روز و روزگاران را

45 درخت های کهن ساقه ، ساقه دار شوند

46 به دار کرده بر اینان تن هزاران را

47 غبار مرگ به رگ های باغ خشکانید

48 زلال ِ جاری ِ آواز ِ جویباران را

49 نگاه کن گل من ! باغبان ِ باغت را

50 و شانه هایش آن رُستگاه ماران را

51 گرفتم این که شکفتی و بارور گشتی

52 چگونه می بری از یاد داغ ِ یاران را ؟

53 درخت ِ کوچک من ! ای درخت ِ کوچک من !

54 صبور باش و فراموش کن بهاران را

55 به خیره گوش مخوابان ، از این سوی دیوار

56 صلای سُمّ سمندان ِ شهسواران را

57 سوار ِ سبز ِ تو هرگز نخواهد آمد ، آه !

58 به خیره خیره مبر رنج انتظاران را !

59 حسین منزوی

60 امشب به یادت پرسه خواهم زد غریبانه

61 در کوچه های ذهنم-اکنون بی تو ویرانه-

62 پشت کدامین در کسی جز تو تواند بود؟

63 ای تو طنین هر صدا و روح هر خانه!

64 اینک صعودم تا به اوج عشق ورزیدن

65 با هر صعود جاودان پیوند پیمانه

66 امشب به یادت مست مستم تا بترکانم

67 بغض تمام روزهای هوشیارانه

68 بین تو و من این همه دیوار و من با تو؛

69 کز جان گره خورده ست این پیوند جانانه

70 چون نبض من در هستی ام پیچیده می آیی

71 گیرم که از تو بگذرم سنگین و بیگانه

72 گفتم به افسونی تو را آرام خواهم کرد

73 عصیانی من! ای دل! ای بیتاب دیوانه!

74 امشب ولی می بینمت دیگر نمی گیرد

75 تخدیر ِهیچ افیون و خواب ِهیچ افسانه

76 ( اشعار حسین منزوی )

77 دوباره راه غنا می زند ترانه ی من

78 دوباره می شکفد شعر عاشقانه ی من

79 دوباره می گذرد بعد از آن سیه توفان

80 نسیم پاک نوازش بر آشیانه ی من

81 مگر صدای بهاری شنیده از سویی؟

82 که کرده جرات سر بر زدن جوانه ی من

83 تو شاید آن زن افسانه ای که می آری

84 به هدیه با خود خورشید را به خانه ی من

85 تو شاید آمده ای سوی من که بر داری

86 به مهر بار غریبیم را ز شانه ی من

87 دعا کنیم که روزی امید من باشی

88 برای زیستن امروز ای بهانه ی من!

89 برای تو غزلی عاشقانه ساخته ام

90 تو ای شکفتگی ات مطلع ترانه ی من!

91 حسین منزوی

92 در من ادراکی است از تو عاشقانه،عاشقانه

93 از تو تصویری است در من جاودانه،جاودانه

94 تو هوای عطری از صحرای دور آرزویی

95 از تو سنگین شهر ذهنم کوچه کوچه،خانه خانه

96 آه ای آمیزه ای از بی ریایی با محبت!

97 شادی تو کودکانه، رأفت تو مادرانه

98 شهربانوی وجودم باش و کابین تو؟ بستان

99 اینک،اقلیم دل من بی کرانِ بی کرانه

100 آتش او! دیگر این افسانه را بگذار و بگذر

101 در من اینک آتش تو، شعله شعله در زبانه

102 فصل،فصل توست دیگر، فصل  فصل ما -من و تو-

103 فصل عطر و فصل سبزه، فصل گل، فصل جوانه

104 فصل رفتن در خیابان های شوخ مهربانی

105 فصل ماندن در تماشای قشنگ شاعرانه

106 فصل چیدن های گل ها – چیدن گل های بوسه –

107 از بهار و از لب تو، خوشه خوشه، دانه دانه

108 دفتری که حرف حرف، برگ برگش مرثیت بود

109 اینک اینک در هوایت پر ترنم، پر ترانه

110 بار دیگر ظلمتم را می شکافد شب چراغی

111 تا کی اش از من بدزدی بار دیگر، ای زمانه!

112 حسین منزوی