شب ها گریختند از نادر نادرپور اشعار پراکنده 32

1 شب ها گریختند و ، تو چون بادهای سرد

2 همراه با سیاهی شب ها گریختی

3 در راه خود ، ز شاخه ی زرد حیات من

4 عشق مرا چو برگ خزان دیده ریختی

5 من چون غباری از دل شب های بی امید

6 برخاستم که خوش بنشینم به دامنت

7 آواره بخت من !‌ که تو چون نوعروس باد

8 رفتی ، چنانکه کس نشد آگه ز رفتنت

9 شب ها گریختند و ، تو چون یادهای دور

10 هر لحظه از گذشته ی من دورتر شدی

11 با آنچه رفته بود و نیامد دوباره باز

12 در سرزمین خاطر من ، همسفر شدی

13 تنها ، درین غروب غم انگیز زندگی

14 افتاده ام چو سایه ی گمگشتگان به راه

15 لرزم چو شاخ و برگ نهالان نیمه جان

16 در زیر تازیانه ی باران شامگاه

17 بس روزها که شعله ی نارنجی شفق

18 سوزاندم در آتش رنگین خویشتن

19 چون در رسد کبوتر ماه از فراز کوه

20 گنجاندم به سایه ی غمگین خویشتن

21 از تک درخت زندگی بی امید من

22 مرغان روزها همه یک یک پریده اند

23 شب ها چو توده های کلاغان شامگاه

24 از دور ، از دیار افق ها ، رسیده اند

25 (اشعار نادر نادرپور)