1 در پس شیشه ی باران زده ی خاطره های من

2 حلقه ی آتش سوزانی است

3 که شبی کودک همسایه

4 در جلوخان سرای من

5 زیر آن کهنه چنار افروخت

6 او که از روز بیابان به شب دهکده بر می گشت

7 عقربی را که به بازیچه شباهت داشت

8 لحظه ای چند ، در آن حلقه ی نورانی

9 رقص دشوار هلاک آموخت

10 رقص ، در همهمه ی شعله ی تلود یافت

11 عقرب از واهمه ی مردن بی هنگام

12 آن قدر بی خبر از خویش میان عطش و آتش

13 رفت و باز آمد و لغزید و فرو افتاد

14 که توانایی خود را همه از کف داد

15 وز سر خشم و پریشانی

16 دم انباشته از زهر زلالش را

17 بر وجود عبث خویش فرود آورد

18 وز جهان ، چشم طمع بردوخت

19 لاشه اش نیز در آن دایره ی سرخ درخشان سوخت

20 آه ، ای عقربک ساعت

21 که تو را بی خبر از کار جهان هر روز در پس شیشه ی شفاف قفس مانند

22 در دل حلقه ی جادویی اعداد توانم دید

23 هر چه سر بر در و دیوار زمان کوبی

24 راه ازین دایره ی تنگ به بیرون نتوانی برد

25 بهتر آن است که از وحشت بیداری

26 دم انباشته از زهر ملالت را

27 ناگهان بر تنه ی خویش فرود آری

28 تا تو را خواب خدایانه فراگیرد

29 وندر آن خفتن مستی بخش

30 نیمروزان را چون نیمشبان بینی

31 وانچه را لحظه شمارند ، تو نشماری

32 آه ، ای عقرب جانباخته در دایره ی آتش

33 آه ، ای عقربک ساعت دیواری

34 کاش راه ابدیت را

35 که کلافی است سر اندر گم

36 روز و شب ،‌ بیهوده نسپاری

37 (اشعار نادر نادرپور)