به جستجوی تو از حسین منزوی اشعار پراکنده 65

1 به جستجوی تو از شب، گذشته آمده ­ام

2 هزار باديه را در نوشته آمده­ام

3 قدم قدم همه نام تو را، به ناخن و خون

4 به شاخه­های درختان، نوشته آمده ­ام

5 به بویه­ی بر و بوم هميشه آبادت

6 ز هفت خان خرابه گذشته آمده ­ام

7 دلاورانه، هزاران هزار جادو را

8 به تیغ معجزه­ی عشق، کشته آمده ­ام

9 هزار وادی را، دره دره رد شده ­ام

10 هزار باديه را، پشته پشته آمده ­ام

11 ملول ديو و ددم با چراغ دل در کف

12 به جستجوی تو ، -انسان­ فرشته- آمده ­ام

13 حسین منزوی

14 شب دیر پای سردم، تو بگوی تا سر آیم

15 سحری چو آفتابی، ز درون خود، بر آیم

16 تو مبین که خاکم از، خستگی و شکستگی ها

17 تو بخواه تا به سویت، ز هوا سبک تر آیم

18 همه تلخی است جانم، تو مخواه تلخ کامم

19 تو بخوان که بشکنم جام و به خوان شکّر آیم

20 من اگر برای سیبی، ز بهشت رانده گشتم

21 به هوای سیبت اکنون، به بهشت دیگر آیم

22 تب با تو بودن آن سان، زده آتشم به ارکان

23 که زگرمی ام بسوزی، من اگر به بستر آیم

24 غزلی چنین، غزالا! که فرستم از برایت

25 صله ی غزل، تو حالا، چه فرستی از برایم؟

26 صله ی غزل به آیین، نه که بوسه است و بالین؟

27 نه که بار خاص باید، بدهی و من در آیم؟

28 تو بخوان مرا و از دوری منزلم مترسان

29 که من این ره ار تو باشی به سرای، با سر آیم.

30 ( اشعار حسین منزوی )

31 آیا چه دیدی آن شب در قتلگاه یاران؟

32 چشم درشت خونین،ای ماه سوگواران!

33 از خاک بر جبینت خورشیدها شَتک زد

34 آندم که داد ظلمت فرمان تیر باران

35 رعنا و ایستاده،جان ها به کف نهاده،

36 رفتند و مانده بر جا ما خیل شرمساران

37 ای یار،ای نگارین!پا تا سر تو خونین!

38 ای خوش ترین طلیعه از صبح شب شماران!

39 داغ تو ماندگار است،چندانکه یادگار است،

40 از خون هزار لاله بر بیرق بهاران

41 یادت اگرچه خاموش،کی می شود فراموش؟

42 نامت کتیبه ای شد بر سنگ روزگاران

43 هر عاشقی که جان داد،در باغ سروی افتاد،

44 برخاک و سرخ تر شد خوناب جوی باران

45 سهلش مگیر چونین،این سیب های خونین

46 هر یک سری بریده است بر دار شاخساران

47 باران فرو نشسته است اما هنوز در باغ

48 خون چکه چکه ریزد ازپنچه ی چناران

49 باران خون و خنجر،گفتی و شد مکرر

50 شاعر خموش دیگر! (باران مگو،بباران!)

51 حسین منزوی

52 رنج گرانم را به صحرا میدهم، صحرا نمی گیرد

53 اشک روانم را به دریا می دهم دریا نمی گیرد

54 تا در کجا بتکانم از دامان دل این سنگ سنگین را

55 دلتنگیم ای دوست! بی تو در جهانی جا نمی گیرد

56 با سنگ ها می گویم آن رازی که باید با تو می گفتم

57 سنگین دلا، دستت چرا دستی از این تنها نمی گیرد؟

58 ای تو پرستارشبان تلخ بیماریم! بیمارم

59 عشقت چرا نبض پریشان حیاتم را نمی گیرد؟

60 بی هر که و هر چیز آری! بی تو اما ، نه ! که این مطرود،

61 دل از بهشت خلد می گیرد دل از حوا نمی گیرد

62 می آیم و جانم به کف وین پرسشم بر لب که آیا دوست،

63 می گیرد از من تحفه ی ناقابلم را یا نمی گیرد؟

64 آیا گذشتند آن شبان بوسه وبیداری و بستر؟

65 دیگر سراغی خواهش جسمت از آن شب ها نمی گیرد؟

66 دیگر غزل از عشق من بر آسمان ها سر نمی ساید؟

67 یعنی که دیگر کار عشق از حسن تو بالا نمی گیرد؟

68 هر سوکه می بینم همه یاس است و سوی تو همه امید

69 وین نخل پژمرده مگر در آفتابت پا نمی گیرد؟

70 حسین منزوی

71 شود تا ظلمتم از بازي چشمت چراغاني

72 مرا درياب ، اي خورشيد در چشم تو زنداني !

73 خوش آن روزي كه بينم باغ خشك آرزويم را

74 به جادوي بهار خنده هايت مي شكوفاني

75 بهار از رشك گل هاي شكرخند تو خواهد مرد

76 كه تنها بر لب نوش تو مي زيبد ، گل افشاني

77 شراب چشم هاي تو مرا خواهد گرفت از من

78 اگر پيمانه اي از آن به چشمانم بنوشاني

79 يقين دارم كه در وصف شكرخندت فرو ماند

80 سخن ها برلب «سعدي» قلم ها در كف «ماني»

81 نظر بازي نزيبد از تو با هر كس كه مي بيني

82 اميد من ! چرا قدر نگاهت را نمي داني؟

83 حسین منزوی

84 درياي شور انگيز چشمانت چه زيباست

85 آن جا كه بايد دل به دريا زد همين جاست

86 در من طلوع آبي آن چشم روشن

87 ياد آور صبح خيال انگيز درياست

88 گل كرده باغي از ستاره در نگاهت

89 آنك چراغاني كه در چشم تو برپاست

90 بيهوده مي كوشي كه راز عاشقي را

91 از من بپوشاني كه در چشم تو پيداست

92 ما هر دُوان خاموش خاموشيم ،‌ اما

93 چشمان ما را در خموشي گفت و گوهاست

94 ديروزمان را با غروري پوچ كشتيم

95 امروز هم زان سان ، ولي آينده ما راست

96 دور از نوازش هاي دست مهربانت

97 دستان من در انزواي خويش تنهاست

98 بگذار دستت راز دستم را بداند

99 بي هيچ پروايي كه دست عشق با ماست

100 حسین منزوی

101 اي گيسوان رهاي تو از آبشاران رهاتر

102 چشمانت از چشمه سارانِ صافِ سحر با صفاتر

103 با تو براي چه از غربت دست هايم بگويم ؟

104 اي دوست ! اي از غم غربت من به من آشناتر

105 من با تو از هيچ ،‌ از هيچ توفان هراسي ندارم

106 اي ناخداي وجود من ! اي از خدايان خداتر!

107 اي مرمر سينه ي تو در آن طرفه پيراهن سبز

108 از خرمن ياس ،‌ در بستر سبزه ها دلرباتر

109 اي خنده هاي زلال تو در گوش ذرات جانم

110 از ريزش مي به جام آسماني تر و خوش صداتر

111 بگذار راز دلم را بداني : تو را دوست دارم

112 اي با من از رازهايم صميمي تر و بي رياتر

113 آري تو را دوست دارم ،‌وگر اين سخن باورت نيست

114 اينك نگاه ستايشگرم از زبانم رساتر

115 حسین منزوی

116 چه گرمی ، چه خوبی ، شرابی ؟ چه هستی ؟

117 بهاری ؟ گلی ؟ ماهتابی ؟ چه هستی ؟

118 چه هستی که آتش به جانم کشیدی ؟

119 سرود خوشی ؟ شعر نابی ؟ چه هستی ؟

120 چه شیرین نشستی به تخت وجودم

121 خدا را ، غمی ؟ التهابی ، چه هستی ؟

122 فروغ که از چشم من می گریزی ؟

123 و یا ای همه خوب ، خوابی ؟ چه هستی ؟

124 شدم شاد تا خنده کردی به رویم

125 تو بخت منی ؟ ماهتابی ؟ چه هستی ؟

126 لب تشنه ام از تو کامی نگیرد

127 فریبی ؟ دروغی ؟ سرابی ؟ چه هستی ؟

128 تو از دختران ترنج طلایی ؟

129 و یا از پری های آبی ؟ چه هستی ؟

130 تو را از تو می پرسم ای خوب خاموش

131 چه هستی ؟ خدا را جوابی ، چه هستی ؟

132 حسین منزوی

133 عشقت آموخت به من رمز پريشاني را

134 چون نسيم از غم تو بي سر و ساماني را

135 بوي پيراهني اي باد بياور ، ور نه

136 غم يوسف بكشد ، عاشق كنعاني را

137 دور از چاك گريبان تو آموخت به من

138 گل من غنچه صفت ، سر به گريباني را

139 آه از اين درد كه زندان قفس خواهد كشت

140 مرغ خو كرده به پرواز گلستاني را

141 ليلي من ! غم عشق تو بنازم كه كشي

142 به خيابان جنون ، قيس بياباني را

143 اينك آن طرف شقايق ، دل من مركز سوزش

144 داغ بر دل بنهد لاله ي نعماني را

145 همه ، باغ دلم آثار خزان دارد ، كو ؟

146 آن كه سامان بدهد اين همه ويراني را

147 ( اشعار حسین منزوی )