مصراعها و ابیات پراکنده و ناقص در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

بر منبر و سجاده ببایست گریست ,

یا نیست شود یا همگی ما گردد ,

1 حاتم باشی با همه کس وقت سخا چون نامه به نام ما رسد طی گردد

1 زنهار زآهشان بیندیش که آه دودی است که زیر دامن آتش دارد

1 مه را به بناگوش تو نسبت کردم زنهار که این سخن به گوش تو رسد

1 خال توراست حالتی سخت عجب که هر که او می نگرد به خال تو شیفته حال می شود

1 لبش رنگ لعل و دمش بوی مشک شراب آتش تر قدح آب خشک

1 گفتم که تو را کجا توانم دیدن گفتا که مرا کجا توانی دیدن