باب دوم در معراج السعادة ملا احمد نراقی

1 چونکه آدم را خداوند مجید در زمین بهر خلافت آفرید

2 حکم فرمان آمد از رب ودود تا ملایک جمله آرندش سجود

3 از پس فرمان ملایک اجمعین سر نهادند از اطاعت بر زمین

4 کی خدا محکوم فرمان توایم آنچه گویی آن کنیم آن توایم

1 من همه نور و ضیاء آن تیره رو پس چرا من سجده آرم نزد او

2 من ز نارم نار نورانی بود او ز خاک و خاک ظلمانی بود

3 کی برای ظلمت آرد سجده نور واثبور و واثبور و واثبور

4 خاک بر فرق وی و بر نور او ای تفو بر او و چشم کور او

1 یک خری افتاد و پای آن شکست جان آن از زحمت خر بنده رست

2 چونکه افتاد آن خر مسکین زکار برگرفت از پشت آن خر بنده بار

3 در بیابانش به دام و دد سپرد برد باریهای خر از یاد برد

4 اهل دنیا را سراسر ای پسر همچو آن خر بنده بیشک میشمر

1 ای خدا من رهروی ام ناتوان بیکسی وامانده ای از کاروان

2 نی مرا زاد و نه مرکب نی رفیق چون بپیمایم خدایا این طریق

3 نی ره برگشتن و نی راه زیست روی رفتن هم نه یا رب چاره چیست

4 اول منزل به گل افتاده بار دزدهای رهزنم گشته دوچار

1 ناگهان گرگی ز گرد ره رسید اندر آن صحرا خری افتاده دید

2 نعره ی شادی برآورد از جگر کی دو دیده طالع میمون نگر

3 کوکبت اکنون برآمد از وبال آمد اینک روزی پاک حلال

4 شاد زی ای بخت میمون شاد زی از تهی دستی کنون آزادزی

1 کودکی را بود نانی با عسل دیگری را نان تنها در بغل

2 در عسل او را طمع آمد پدید دست خود را سوی آن کودک کشید

3 کی برادر ای تو از نسل کرام نان تنها چون خورم من بردوام

4 زین عسل بخشی مرا هم گر نصیب نبود از احسان و از لطفت غریب

1 خر لگد زد بر دهان و بر سرش کرد خالی سر ز سودای زرش

2 یک لگد زد خر بر آن گرگ کهن هم شکستش آسیا و هم دهن

3 کام نگرفته هنوز از نعل زر در سر زر کرد دست و پا و سر

4 هر که را حرص و طمع از راه برد عاقبت ناکامش اندر چاه برد

1 همچو آن دیو رجیم کشتنی کو گذشت از حد خود از رهزنی

2 پا ز حد خویش بالاتر نهاد راه و رسم بندگی از دست داد

3 شعله ی غیرت سراپایش بسوخت آتش لعنت به جانش بر فروخت

4 رانده شد از عالم کروبیان در زمین افتاد خوار و مستهان

1 سینه ات را روشنی بینی ز راست هم گشادش را از آنجا ابتداست

2 وسعتی در سینه بینی از یمین کاندران هفت آسمان باشد دفین

3 در یمین سینه ات این انبساط بنگری چپ را بود سم الخیاط

4 ظلمت چپ آن زمان نی بیش شد تنگیش نی بیشتر از پیش شد

1 چون ز ترک سجده آن دیو رجیم رانده شذ از درگه حی قدیم

2 بر میان بست آن لعین بدگهر از برای کینه ی آدم کمر

3 در هلاک دودمان بوالبشر می کند هر لحظه تدبیری دگر

4 دامها افکنده اندر راهها کنده اندر راهها صد چاهها