باب دوم - در وسط حالت شیخ - فصل سوم ابیات در اسرار التوحید محمد بن منور

ابیات کی بر زفان شیخ ما قدس اللّه روحه العزیز رفته است ,

2 جانا به زمین خاوران خاری نیست کش با من و روزگار من کاری نیست

3 با لطف ونوازش جمال تو مرا دردادن صدهزار جان عاری نیست

* ,

شیخ ما روزی بدرختی کی بر در مشهد مقدس است بر نگریست، برگ زرد گشته دید، این بیت بگفت: ,

2 ترا روی زرد و مرا روی زرد تو از مهره ماه و من از مهر ماه

وقتی قوّال در پیش شیخ ما این بیت می‌گفت: ,

2 سمر گشتم نگاری را که دیدار پری دارد نبوت را همی سازد نه کار سرسری دارد

شیخ گفت چنین نباید گفت معاذ اللّه چنین باید گفت شعر: ,

نبودت را همی سازد نه کار سرسری دارد ,

شیخ گفت امشب ابرهیم خوانده است: ,

من بودم و او واو و من اینت خوشی ,

این چنین سه چهار تن بود چنین باید گفت: ,

من بودم و او واو و او اینت خوشی. ,

امام اسمعیل ساوی گفت من رقعۀ نوشتم به شیخ و بنوشتم کی کسی ترا غیبت کرده است او را بحل کن، شیخ گفت بخط مبارک نوشت: ,

2 تقشع غیم الجهد عن قمر الحب واشرق نورالصبح فی ظلمة الغیب

3 وجاء نسیم الاعتذار مخففا فصادفه حسن القبول من القلب

4 ازیک سو شیر و از دگر سو شمشیر مسکین دل من میان شیر و شمشیر

شیخ این دو بیت بخط خویش نوشته بود: ,

2 لان کانت الایام فرقن بیننا فانا بقرب القلب مجتمعان

3 تصورت فی قلبی لفرط صبابتی فشخصک لی نصب بکل مکان

4 ای دوست ترا به جملگی گشتم من حفا که درین سخن نه زرقست و نه فن

وقتی پیش شیخ ما می‌خوانده‌اند: ,

2 فاساختن و خوی خوش و صفرا کم تا عهد میان ما بماند محکم

3 فاساختن و خوی خوش و صفرا هیچ تا عهد میان ما بماند بی‌پیچ

4 رنج مردم ز بیشی و پیشیست راحت و ایمنی ز درویشیست