امروز که نوبت جوانی من است، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 1
1. امروز که نوبت جوانی من است،
می نوشم از آن‌که کامرانی من است؛
گر آمدنم به من بُدی، نامَدَمی. از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 2
1. گر آمدنم به من بُدی، نامَدَمی.
ور نیز شدن به من بدی، کی شدمی؟
از آمدن و رفتنِ ما سودی کو؟ از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 3
1. از آمدن و رفتنِ ما سودی کو؟
وز تارِ وجودِ عمرِ ما پودی کو؟
افسوس که بیفایده فرسوده شدیم، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 4
1. افسوس که بیفایده فرسوده شدیم،
وَز داسِ سپهرِ سرنگون سوده شدیم؛
* با یار چو آرمیده باشی همه عمر، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 5
1. * با یار چو آرمیده باشی همه عمر،
لذاتِ جهان چشیده باشی همه عمر،
اکنون که ز خوشدلی به‌جز نام نمانْد، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 6
1. اکنون که ز خوشدلی به‌جز نام نمانْد،
یک همدم پخته جز میِ خام نماند؛
ای‌کاش که جای آرمیدن بودی، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 7
1. ای‌کاش که جای آرمیدن بودی،
یا این رَهِ دور را رسیدن بودی؛
چون حاصلِ آدمی درین جایِ دودَر، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 8
1. چون حاصلِ آدمی درین جایِ دودَر،
جز دردِ دل و دادنِ جان نیست دگر؛
* آن‌کس که زمین و چرخِ اَفلاک نهاد، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 9
1. * آن‌کس که زمین و چرخِ اَفلاک نهاد،
بس داغ که او بر دلِ غمناک نهاد؛
گر بر فَلَکَم دست بُدی چون یزدان، از خیام ترانه‌ی خیام (صادق هدایت) 10
1. گر بر فَلَکَم دست بُدی چون یزدان،
برداشتمی من این فلک را ز میان؛