فاتحة الشباب - مثنویات در دیوان اشعار جامی

1 بسم الله الرحمن الرحیم اعظم اسماء علیهم حکیم

2 محترمان حرم انس را تازه حدیثی ست ز عهد قدیم

3 نوزده حرف است که هژده هزار عالم ازو یافته فیض عمیم

4 «بسم » سه حرف است که گوید بسم حرز تو در ورطه امید و بیم

1 بده ساقی آن جام گیتی نمای که هستی ربای و مستی فزای

2 به مستی ز هستی رهاییم ده به مستان عشق آشناییم ده

3 بزن مطرب آن نغمه دلنواز که در پرده دل بود پرده ساز

4 به شکرانه کز پرده گفت و گوی عروسان معنی نمودند روی

1 طاب ریاک ای نسیم شمال قم و سر نحو کعبة الآمال

2 نفس از وی صدق مشکین کن راه اخلاص رفتن آیین کن

3 از خراسان ببند بار نیاز راه بردار ملک روم انداز

4 چون رسیدی ز راه راه بپرس بارگاه جلال و جان بپرس

1 بنامیزد چه دلکش منزل است این نه آب و گل همه جان و دل است این

2 بسی مه بر فلک منزل بریده به عمر خود چنین منزل ندیده

3 تصور کن چو یک شخص این جهان را که باشد همچو چشم این خانه آن را

4 کسی کان شخص را انسان عین است جهان مردمی سلطان حسین است

1 به نام خدایی که پست و بلند ز خورشید فضلش بود بهره مند

2 فرازنده این کهن بارگاه فروزنده مشعل مهر و ماه

3 کریمی که از طارم کبریا چو شد سایه گستر درین تنگنا

4 ز فر خود آن سایه را مایه داد لقب شاه عالم پناهش نهاد

1 جامی اگر یافت درین کشتزار فکر تو بر کار زراعت قرار

2 در دل خود تخم قناعت فشان بهتر ازین هیچ زراعت مدان

3 تخم پراکنده که در گل بود تخم پراکندگی دل بود

1 دوش چون برد سر ز گردش مهر ظل مخروطی زمین به سپهر

2 بود الحق چو خیمه مشکین سرکشیده بر اوج چرخ برین

3 ز انجمش میخ و از شهاب طناب قبه آن ز ماه عالمتاب

4 من در آن خیمه از همه یکتا چون ستون پا فشرده بر یک جا

1 حبذا منزلی چو کاخ بهشت خاک و خشتش همه عبیر سرشت

2 گویی از طارم سپهر برین بیت معمور آمده به زمین

3 بهر احرامش از چهار طرف سبزپوشان در آستان زده صف

4 موج زن حوض مرمرش به میان به هم آب ستاده بین و روان