مثنویات همام تبریزی

1 دل‌ربایی به دل‌نوازی کن پای‌ها بوس و سرفرازی کن

2 کز تواضع بلندقدر شوی در نظرها چو ماه بدر شوی

3 مه چو در آسمان زیر نشست بافت از مهر تربیت پیوست

4 مهرش از نور خلعتی بخشید ظلمت جرم مه بپوشانید

1 آرزوهاست در دلت پنهان انها من سلاسل الشیطان

2 که به دوزخ بدان کشند تو را ان تکن منکر فسوف تری

3 دل به دنیا چو مشتغل گردد جوهرش تیره تر ز گل گردد

4 دل که می گردد از هوا خالی از محبت می شود حالی

1 گفتن از بهر کار در کار است ورنه اینجا چه جای گفتار است

2 مهر مجنون و گرمی فرهاد تا قیامت کنند مردم یاد

3 ذکر لیلی و قصه شیرین بهر آن است چون شکر شیرین

4 که به شهوت نظر نیالودند نیک نفسان پاک رو بودند

1 همنفس شد سگ شبان با گرگ گله باسگ خوردکنون یاگرگ

2 دزد و خازن چو یار غار شوند آفت مال شهریار شوند

3 شیخ چون با مرید باده خورد آب روی مربیان ببرد

4 چون که قواده گشت خواجه سرای پرده بکسل در حرم بگشای

1 زنگیی زشت را ظریفی دید گفت باید به ریش او خندید

2 با مویز سیاه برد جعل نزد آن زشت روی گنده بغل

3 گفت کاین نقل باده خواران است لایق بزم شهریاران است

4 چون سیه دست سوی نقل کشید جعلی چند از آن میان بدوید