قطعات هلالی جغتایی

1 یار ما هرگز نیازارد دل اغیار را گل سراسر آتشست، اما نسوزد خار را

2 دیگر از بی طاقتی خواهم گریبان چاک زد چند پوشم سینه ریش و دل افگار را؟

3 بر من آزرده رحمی کن، خدا را، ای طبیب مرهمی نه، کز دلم بیرون برد آزار را

4 باغ حسنت تازه شد از دیده گریان من چشم من آب دگر داد آن گل رخسار را

1 من کیم بوسه زنم ساعد زیبایش را؟ گر مرا دست دهد بوسه زنم پایش را

2 چشم ناپاک بر آنچهره دریغست، دریغ دیده پاک من اولیست تماشایش را

3 ناز میبارد از آن سرو سهی سر تا پا این چه نازست؟ بنازم قد و بالایش را

4 خواهم از جامه جان خلعت آن سرو روان تا در آغوش کشم قامت رعنایش را

1 آرزومند توام، بنمای روی خویش را ور نه، از جانم برون کن آرزوی خویش را

2 جان در آن زلفست، کمتر شانه کن، تا نگسلی هم رگ جان مرا، هم تار موی خویش را

3 خوبرو را خوی بد لایق نباشد، جان من همچو روی خویش نیکو ساز خوی خویش را

4 چون بکویت خاک گشتم، پایمالم ساختی پایه بر گردون رساندی خاک کوی خویش را

1 یار، چون در جام می بیند، رخ گل فام را عکس رویش چشمه خورشید سازد جام را

2 جام می بر دست من نه، نام نیک از من مجوی نیک نامی خود چه کار آید من بد نام را؟

3 ساقیا، جام و قدح را صبح و شام از کف منه کین چنین خورشید و ماهی نیست صبح و شام را

4 فتنه انگیزست دوران، جام می در گردش آر تا نبینم فتنهای گردش ایام را

1 یک دو روزی می گذارد یار من تنها مرا وه! که هجران می کشد امروز، یا فردا مرا

2 شهر دلگیرست، تا آهنک صحرا کرد یار میروم، شاید که بگشاید دل از صحرا مرا

3 یار آنجا و من این جا، وه! چه باشد گر فلک یار را این جا رساند، یا برد آنجا مرا

4 ناله کمتر کن، دلا، پیش سگانش بعد ازین چند سازی در میان مردمان رسوا مرا؟

1 بی تو، چندان که محنتست مرا با تو چندان محبتست مرا

2 مردم و سوی من نمی نگری بنگر کین چه حسرتست مرا

3 رخ نهفتی، ولی بدیده دل در جمال تو حیرتست مرا

4 نسبت من چه می کنی برقیب؟ با رقیبان چه نسبتست مرا؟

1 شوق درون بسوی دری می کشد مرا من خود نمیروم، دگری میکشد مرا

2 با آن مدد که جذبه عشق قوی کند دیگر بجای پر خطری میکشد مرا

3 تهمت کش صلاحم وزین لعبتان مدام خاطر بلعب عشوه گری میکشد مرا

4 صد میل آتشین بگناه نگاه گرم در دیده تیزی نظری میکشد مرا

1 گفتگوی عقل در خاطر فرو ناید مرا بنده سلطان عشقم، تا چه فرماید مرا؟

2 بسکه کردم گریه پیش مردم و سودی نداشت بعد ازین بر گریه خود خنده میآید مرا

3 بسته زلف پریرویان شدن از عقل نیست لیک من دیوانه ام، زنجیر میباید مرا

4 وعده وصل توام داد اندکی تسکین دل تا رخ خوبت نبینم دل نیاساید مرا

1 ای شهسوار حسن، سر افراز کن مرا ای من سگت، بسوی خود آواز کن مرا

2 تا با تو راز گویم و فارغ شوم دمی بهر خدا، که همدم و همراز کن مرا

3 لطف تو معجزیست، که بر مرده جان دهد لطفی نما و زنده ز اعجاز کن مرا

4 چون کاکل تو چند توان گشت بر سرت؟ تیغی بگیر و از سر خود باز کن مرا

1 زان پیشتر که عقل شود رهنمون مرا عشق تو ره نمود بکوی جنون مرا

2 هم سینه شد پر آتش و هم دیده شد پر آب در آب و آتشست درون و برون مرا

3 شوخی که بود مردن من کام او کجاست؟ تا بر مراد خویش ببیند کنون مرا

4 خاک درت ز قتل من آغشته شد بخون آخر فگند عشق تو در خاک و خون مرا