فرهنگ نامه در مثنویات حزین لاهیجی

1 سپهر آستانا، ملک چاکرا کرم گسترا، بندگان پرورا

2 دل افروز پاکی نهادان تویی رخ بخت را، بامدادان تویی

3 منت، ازکمین بندگانم یکی که در بندگی می ندارم شکی

4 شب شیب، روزم به تاراج برد ستمگر ز ویرانه ام، باج برد

1 شنیدم شهنشاه گیتی گشای پیمبر نسب، ظل عدل خدای

2 طرازندهٔ کشور کسروی فرازندهٔ چتر کیخسروی

3 صفی سیرت مصطفی مرحمت رضا طینت و مرتضی مکرمت

4 بهین گوهر درج دانشوری بلنداختر برج دین پروری

1 بهشت برین است ایران زمین بسیطش سلیمان وشان را نگین

2 بهشت برین باد جان را وطن مبادا نگین در کف اهرمن

3 بود تا بر افلاک، تابنده هور ز بوم و برش، چشم بد باد دور

4 کسی کو به بینش بود دیده ور جهان را صدف داند، ایران گهر

1 تناور نهنگی ست شمشیر او سر شرزه شیر است، نخجیر او

2 قضا را به کشور بود مرزبان زبان اجل را بود ترجمان

3 بدانسان که گل، جامه سازد، کفن کند لخت چرم شخ کرگدن

4 ز یک حملهاش، در سپنجی سرای طرفدار پنجم، درافتد ز پای؟!

1 سر شیرمردان عالم، علی کزو سرفراز است نام یلی

2 جهان کرم، والی کردگار امام امم، صاحب ذوالفقار

3 ز قصرش، کمین پایه، چرخ بلند ز فیضش گرانمایه، خاک نژند

4 ولایت بر اندام زیباش چست وصایت به بالای شانش درست

1 بفرمود دانای روشن ضمیر که فرهنگ را، نسخه بندد دبیر

2 نگارندهٔ نامه، بگرفت کلک کشید آن گهرهای غلتان به سلک

3 سوادش سویدای هشیار مغز ز هر جنس در وی سخنهای نغز

4 ز معنی چو گفتار من مایه دار به گوش خرد پروران، گوشوار

1 چو دشمن دَرِ صلح زد، در پذیر مبادا به خصمی شود ناگزیر

2 ز خصم ار بسی دیده باشی گزند به رویش دَرِ آشتی را مبند

3 به نیروی خود، سخت گیری مکن رسا شد چو دستت، دلیری مکن

4 بسا دیده باشی که مور حقیر زند پنجه با مغز شیر دلیر

1 خرامنده کوهی، فلک پیکری شتابنده ابری، گران لنگری

2 به جستن، ز برق دمان گرمتر به رفتن، ز آب روان نرمتر

3 به سوی فرازی که بالا رود عنان بر عنانِ ثریّا رود

4 نشیبی چو آید ورا پیش پا چنان اندر آید، که تیر قضا