مثنوی قاآنی

1 الا ای نیوشندهٔ هوشیار یکی نغز گفت آرمت گوش دار

2 به گیتی بسی رفت گفت و شنید که تا آفرینش چسان شد پدید

3 به اندازهٔ وهم خود هر کسی سخن‌های بیهوده راند بسی

4 چو مرد از خرد ره نداند برون خرد را شمارد همی رهنمون