پادشاهی شیرویه در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 چو شیروی بنشست برتخت ناز به سر برنهاد آن کیی تاج آز

2 برفتند گوینده ایرانیان برو خواندند آفرین کیان

3 همی‌گفت هریک به بانگ بلند که ای پر هنر خسرو ارجمند

4 چنان هم که یزدان تو را داد تاج نشستی به آرام بر تخت عاج

1 کنون شیون باربد گوش دار سر مهتران را به آغوش دار

2 چو آگاه شد بار بد زانک شاه بپرداخت بیداد و بی‌کام گاه

3 ز جهرم بیامد سوی طیسفون پر از آب مژگان و دل پر ز خون

4 بیامد بدان خانه او را بدید شده لعل رخسار او شنبلید

1 بدان نامور گفت پاسخ شنو یکایک ببر سوی سالار نو

2 به گویش که زشت کسان را مجوی جز آن را که برتابی از ننگ روی

3 سخن هرچ گفتی نه گفتارتست مماناد گویا زبانت درست

4 مگو آنچ بدخواه تو بشنود ز گفتار بیهوده شادان شود

1 چوبشنید شیروی بگریست سخت دلش گشت ترسان ازان تاج وتخت

2 چوازپیش برخاستند آن گروه که او راهمی‌داشتندی ستوه

3 به گفتار زشت و به خون پدر جوان را همی‌سوختندی جگر

4 فرود آمد از تخت شاهی قباد دودست گرامی به سر برنهاد

1 هر آنکس که بد کرد با شهریار شب و روز ترسان بد از روزگار

2 چو شیروی ترسنده و خام بود همان تخت پیش اندرش دام بود

3 بدانست اختر شمر هرک دید که روز بزرگان نخواهد رسید

4 برفتند هرکس که بد کرده بود بدان کار تاب اندر آورده بود

1 چو آوردم این روز خسرو ببن ز شیروی و شیرین گشایم سخن

2 چو پنجاه و سه روز بگذشت زین که شد کشته آن شاه با آفرین

3 به شیرین فرستاد شیروی کس که ای نره جادوی بی‌دست رس

4 همه جادویی دانی و بدخویی به ایران گنکار ترکس تویی

1 هر آنکس که بد کرد با شهریار شب و روز ترسان بد از روزگار

2 چو شیروی ترسنده و خام بود همان تخت پیش اندرش دام بود

3 بدانست اختر شمر هرک دید که روز بزرگان نخواهد رسید

4 برفتند هرکس که بد کرده بود بدان کار تاب اندر آورده بود