پادشاهی کسری نوشین روان چهل و هشت سال بود در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 نگه کن که شادان برزین چه گفت بدانگه که بگشاد راز ازنهفت

2 بدرگه شهنشاه نوشین روان که نامش بماناد تا جاودان

3 زهردانشی موبدی خواستی که درگه بدیشان بیاراستی

4 پزشک سخنگوی وکنداوران بزرگان وکارآزموده سران

1 چنان بد که کسری بدان روزگار برفت از مداین ز بهر شکار

2 همی‌تاخت با غرم و آهو به دشت پراگند شد غرم و او مانده گشت

3 ز هامون بر مرغزاری رسید درخت و گیا دید و هم سایه دید

4 همی‌راند با شاه بوزرجمهر ز بهر پرستش هم از بهر مهر

1 شنیدم کجا کسری شهریار به هرمز یکی نامه کرد استوار

2 ز شاه جهاندار خورشید دهر مهست و سرافراز و گیرنده شهر

3 جهاندار بیدار و نیکو کنش فشاننده گنج بی سرزنش

4 فزاینده نام و تخت قباد گراینده تاج و شمشیر و داد

1 یکی پیر بد پهلوانی سخن به گفتار و کردار گشته کهن

2 چنین گوید از دفتر پهلوان که پرسید موبد ز نوشین‌روان

3 که آن چیست کز کردگار جهان بخواهد پرستنده اندر نهان

4 بدان آرزو نیز پاسخ دهد بدان پاسخش بخت فرخ نهد

1 چنین گوید از نامهٔ باستان ز گفتار آن دانشی راستان

2 که آگاهی آمد به آباد بوم بنزد جهاندار کسری ز روم

3 که تو زنده بادی که قیصر بمرد زمان و زمین دیگری را سپرد

4 پراندیشه شد جان کسری ز مرگ شد آن لعل رخساره چون زرد برگ