پادشاهی اشکانیان در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 وزین سو به دریا رسید اردشیر به یزدان چنین گفت کای دستگیر

2 تو کردی مرا ایمن از بدکنش که هرگز مبیناد نیکی تنش

3 برآسود و ملاح را پیش خواند ز کار گذشته فراوان براند

4 نگه کرد فرزانه ملاح پیر به بالا و چهر و بر اردشیر

1 چو شب روز شد بامداد پگاه بفرمود تا بازگردد سپاه

2 بیامد دو رخساره همرنگ نی چو شب تیره گشت اندر آمد بری

3 یکی نامه بنوشت نزد پسر که کژی به باغ اندر آورد بر

4 چنان شد ز بالین ما اردشیر کزان سان نجست از کمان ایچ تیر

1 یکی نامور بود نامش سباک ابا آلت و لشکر و رای پاک

2 که در شهر جهرم بد او پادشا جهاندیده با داد و فرمانروا

3 مر او را خجسته پسر بود هفت چو آگه شد از پیش بهمن برفت

4 ز جهرم بیامد سوی اردشیر ابا لشکر و کوس و با دار و گیر

1 پراندیشه بود آن شب از کرم شاه چو بنشست خورشید بر جایگاه

2 سپه برگرفت از لب آبگیر سوی پارس آمد دمان اردشیر

3 پس لشکر او بیامد سپاه ز هر سو گرفتند بر شاه راه

4 بکشتند هرکس که بد نامدار همی تاختند از پس شهریار

1 ز شهر کجاران برآمد نفیر برفتند با نیزه و تیغ و تیر

2 هیم رفت پیش اندرون هفتواد به جنگ اندرون داد مردی بداد

3 همه شهر بگرفت و او را بکشت بسی گوهر و گنجش آمد به مشت

4 به نزدیک او مردم انبوه شد ز شهر کجاران سوی کوه شد

1 سپاهی ز اصطخر بی‌مر ببرد بشد ساخته تا کند رزم کرد

2 به نیکی ز یزدان همی جست مزد که ریزد بر آن بوم و بر خون دزد

3 چو شاه اردشیر اندرآمد به تنگ پذیره شدش کرد بی‌مر به جنگ

4 یکی کار بدخوار دشوار گشت ابا کرد کشور همه یار گشت

1 وزان جایگه شد سوی جنگ کرم سپاهش همی کرد آهنگ کرم

2 بیاورد لشکر ده و دو هزار جهاندیده و کارکرده سوار

3 پراگنده لشکر چو شد همگروه بیاوردشان تا میان دو کوه

4 یکی مرد بد نام او شهرگیر خردمند سالار شاه اردشیر

1 چو خورشید شد زرد لشکر براند کسی را که نابردنی بد بماند

2 چو شب نیم بگذشت و تاریک شد جهاندار با کرد نزدیک شد

3 همه دشت زیشان پر از خفته دید یکایک دل لشکر آشفته دید

4 چو آمد سپهبد به بالین کرد عنان بارهٔ تیزتگ را سپرد

1 ببین این شگفتی که دهقان چه گفت بدانگه که بگشاد راز از نهفت

2 به شهر کجاران به دریای پارس چه گوید ز بالا و پهنای پارس

3 یکی شهر بد تنگ و مردم بسی ز کوشش بدی خوردن هر کسی

4 بدان شهر دختر فراوان بدی که بی‌کام جویندهٔ نان بدی

1 چو آگه شد از هفتواد اردشیر نبود آن سخنها ورا دلپذیر

2 سپهبد فرستاد نزدیک اوی سپاهی بلند اختر و رزمجوی

3 چو آگاه شد زان سخن هفتواد ازیشان به دل در نیامدش یاد

4 کمینگاه کرد اندران کنج کوه بیامد سوی رزم خود با گروه