پادشاهی دارای داراب چهارده سال بود در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 چو آن پاسخ نامه دارا بخواند ز کار جهان در شگفتی بماند

2 سرانجام گفت این ز کشتن بتر که من پیش رومی ببندم کمر

3 ستودان مرا بهتر آید ز ننگ یکی داستان زد برین مرد سنگ

4 که گر آب دریا بخواهد رسید درو قطره باران نیاید پدید

1 چو خورشید برزد سر از کوه و راغ زمین شد به کردار زرین چراغ

2 جهاندار دارا سپه برگرفت جهان چادر قیر بر سرگرفت

3 بیاورد لشکر ز رود فرات به هامون سپه بیش بود از نبات

4 سکندر چو بشنید کامد سپاه بزد کوس و آورد لشکر به راه

1 سکندر چو بشنید کامد سپاه پذیره شدن را بپیمود راه

2 میان دو لشکر دو فرسنگ ماند سکندر گرانمایگان را بخواند

3 چو سیر آمد از گفتهٔ رهنمای چنین گفت کاکنون جزین نیست رای

4 که من چون فرستاده‌ای پیش اوی شوم برگرایم کم و بیش اوی

1 به مرد اندرون چند گه فیلقوس به روم اندرون بود یک‌چند بوس

2 سکندر به تخت نیا برنشست بهی جست و دست بدی را ببست

3 یکی نامداری بد آنگه به روم کزو شاد بد آن همه مرز و بوم

4 حکیمی که بد ارسطالیس نام خردمند و بیدار و گسترده کام

1 دبیر جهاندیده را پیش خواند بیاورد نزدیک گاهش نشاند

2 یکی نامه بنوشت با داغ و درد دو دیده پر از خون و رخ لاژورد

3 ز دارای داراب بن اردشیر سوی قیصر اسکندر شهرگیر

4 نخست آفرین کرد بر کردگار که زو دید نیک و بد روزگار

1 سکندر چو از کارش آگاه شد که دارا به تخت افسر ماه شد

2 سپه برگرفت از عراق و براند به رومی همی نام یزدان بخواند

3 سپه را میان و کرانه نبود همان بخت دارا جوانه نبود

4 پذیره شدن را بیاراست شاه بیاورد ز اصطخر چندان سپاه

1 چو دارا ز پیش سکندر برفت به هر سو سواران فرستاد تفت

2 از ایران سران و مهان را بخواند درم داد و روزی دهان را بخواند

3 سر ماه را لشکر آباد کرد سر نامداران پر از باد کرد

4 دگر باره از آب زان سو گذشت بیاراست لشکر بران پهن دشت

1 ز کرمان کس آمد سوی اصفهان به جایی که بودند ز ایران مهان

2 به نزدیک پوشیده‌رویان شاه بیامد یکی مرد با دستگاه

3 بدیشان درود سکندر ببرد همه کار دارا بر ایشان شمرد

4 چنین گفت کز مرگ شاهان داد نباشد دل دشمن و دوست شاد

1 چو دارا به دل سوک داراب داشت به خورشید تاج مهی برفراشت

2 یکی مرد بر تیز و برنا و تند شده با زبان و دلش تیغ کند

3 چو بنشست برگاه گفت ای سران سرافراز گردان و کنداوران

4 سری را نخواهم که افتد به چاه نه از چاه خوانم سوی تخت و گاه

1 به نزدیک اسکندر آمد وزیر که ای شاه پیروز و دانش‌پذیر

2 بکشتیم دشمنت را ناگهان سرآمد برو تاج و تخت مهان

3 چو بشنید گفتار جانوشیار سکندر چنین گفت با ماهیار

4 که دشمن که افگندی اکنون کجاست بباید نمودن به من راه راست