پادشاهی لهراسپ در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 یکی رومئی بود میرین به نام سرافراز و به ارای و با گنج و کام

2 فرستاد نزدیک قیصر پیام که من سرفرازم به گنج و به نام

3 به من ده دل‌آرام دخترت را به من تازه کن نام و افسرت را

4 چنین گفت قیصر که من زین سپس نجویم بدین روی پیوند کس

1 ز میرین یکی بود کهتر به سال ز گردان رومی برآورده یال

2 گوی بر منش نام او اهرنا ز تخم بزرگان رویین تنا

3 فرستاد نزدیک قیصر پیام که دانی که ما را نژادست و نام

4 ز میرین به هر گوهری بگذرم به تیغ و به گنج درم برترم

1 چو نزدیک شد بیشه و جای گرگ بپیچید میرین و مرد سترگ

2 به گشتاسپ بنمود به انگشت راست که آن اژدها را نشیمن کجاست

3 وزو بازگشتند هر دو به درد پر از خون دل و دیده پر آب زرد

4 چنین گفت هیشوی کان سرفراز دلیرست و دانا و هم رزمساز

1 بشد اهرن و هرچ گشتاسپ خواست بیاورد چون کارها گشت راست

2 ز دریا به زین اندر آورد پای برفتند یارانش با او ز جای

3 چو هیشوی کوه سقیلا بدید به انگشت بنمود و خود را کشید

4 خود و اهرن از جای گشتند باز چو خورشید برزد سنان از فراز

1 ز میرین یکی بود کهتر به سال ز گردان رومی برآورده یال

2 گوی بر منش نام او اهرنا ز تخم بزرگان رویین تنا

3 فرستاد نزدیک قیصر پیام که دانی که ما را نژادست و نام

4 ز میرین به هر گوهری بگذرم به تیغ و به گنج درم برترم

1 به قیصر خزر بود نزدیکتر وزیشان بدش روز تاریکتر

2 به مرز خزر مهتر الیاس بود که پور جهاندار مهراس بود

3 به الیاس قیصر یکی نامه کرد تو گفتی که خون بر سر خامه کرد

4 که چندین به افسوس خوردی خزر کنون روز آسایش آمد بسر

1 چو خورشید شد بر سر کوه زرد نماند آن زمان روزگار نبرد

2 شب آمد یکی پردهٔ آبنوس بپوشید بر چهرهٔ سندروس

3 چو خورشید ازان کوشش آگاه شد ز برج کمان بر سر گاه شد

4 ببد چشمهٔ روز چون سندروس ز هر سو برآمد دم نای و کوس

1 پر اندیشه بنشست لهراسپ دیر بفرمود تا پیش او شد زریر

2 بدو گفت کاین جز برادرت نیست بدین چاره بشتاب وایدر مه‌ایست

3 درنگ آوری کار گردد تباه میاسا و اسپ درنگی مخواه

4 ببر تخت و بالا و زرینه کفش همان تاج با کاویانی درفش

1 برین نیز بگذشت چندی سپهر به دل در همی داشت و ننمود چهر

2 بگشتاسپ گفت آن زمان جنگجوی که تا زنده‌ای زین جهان بهر جوی

3 براندیش با این سخن با خرد که اندیشه اندر سخن به خورد

4 به ایران فرستم فرستاده‌ای جهاندیده و پاک و آزاده‌ای

1 به قیصر خزر بود نزدیکتر وزیشان بدش روز تاریکتر

2 به مرز خزر مهتر الیاس بود که پور جهاندار مهراس بود

3 به الیاس قیصر یکی نامه کرد تو گفتی که خون بر سر خامه کرد

4 که چندین به افسوس خوردی خزر کنون روز آسایش آمد بسر