پادشاهی نوذر در شاهنامه ابوالقاسم فردوسی

1 فرستاده نزدیک دستان رسید به کردار آتش دلش بردمید

2 سوی گرد مهراب بنهاد روی همی تاخت با لشکری جنگجوی

3 چو مهراب را پای بر جای دید به سرش اندرون دانش و رای دید

4 به دل گفت کاکنون ز لشکر چه باک چه پیشم خزروان چه یک مشت خاک

1 سوی شاه ترکان رسید آگهی کزان نامداران جهان شد تهی

2 دلش گشت پر آتش از درد و غم دو رخ را به خون جگر داد نم

3 برآشفت و گفتا که نوذر کجاست کزو ویسه خواهد همی کینه خواست

4 چه چاره است جز خون او ریختن یکی کینهٔ نو برانگیختن

1 و دیگر که از شهر ارمان شدند به کینه سوی زابلستان شدند

2 شماساس کز پیش جیحون برفت سوی سیستان روی بنهاد و تفت

3 خزروان ابا تیغ‌زن سی هزار ز ترکان بزرگان خنجرگزار

4 برفتند بیدار تا هیرمند ابا تیغ و با گرز و بخت بلند

1 چو اغریرث آمد ز آمل به ری وزان کارها آگهی یافت کی

2 بدو گفت کاین چیست کانگیختی که با شهد حنظل برآمیختی

3 بفرمودمت کای برادر به کش که جای خرد نیست و هنگام هش

4 بدانش نیاید سر جنگجوی نباید به جنگ اندرون آبروی

1 به گستهم و طوس آمد این آگهی که تیره شد آن فر شاهنشهی

2 به شمشیر تیز آن سر تاجدار به زاری بریدند و برگشت کار

3 بکندند موی و شخودند روی از ایران برآمد یکی های‌وهوی

4 سر سرکشان گشت پرگرد و خاک همه دیده پر خون همه جامه چاک