فصل هفتم در عشاق‌نامه عراقی

1 ما مقیم آستان توایم عندلیبان بوستان توایم

2 گر رویم از درت و گر نرویم از تو گوییم و هم ز تو شنویم

3 چون که در دام تو گرفتاریم از تو پروای خویش چون داریم؟

4 چون دم از آشنایی تو زنیم میل بیگانگی چگونه کنیم؟

1 گر ز شمعت چراغی افروزیم خرمن خویش را بدان سوزیم

2 در غمت دود از آن به عرش رسد آتشی کز درون برافروزیم

3 آفتاب جمال بر ما تاب زانکه ما بی‌رخت سیه روزیم

4 تا ببینیم روی خوبت را از دو عالم دو دیده بردوزیم

1 تا غمت با من آشنایی کرد دلم از جان خود جدایی کرد

2 تا غم تو قبول کرد مرا هستی خود ملول کرد مرا

3 در سماع توام، چو حال گرفت از وجود خودم ملال گرفت

4 آیت عشق تو چو بر خواندم مایهٔ جان و دل برافشاندم

1 یکی از عاشقان جمالت را بود نجم اکابر کبری

2 آن معین شریعت احمد آن قرین دل و قریب احد

3 بود بر چرخ انجم اخیار آفتاب معانی اسرار

4 آن گره سالکان، که ره بردند اقتباس کمال ازو کردند