فصل ششم در عشاق‌نامه عراقی

1 ساقیا، بادهٔ صبوح بده عاشقان را غذای روح بده

2 بادهٔ عشق ده به ما مستان می بده «مای» ما ز ما بستان

3 در دلم نه حلاوت مستی تا شود نیستی من هستی

4 زان صراحی، که جام رضوان است باده‌ای ده، که جرعه‌اش جان است

1 دل و جانی است با من مشتاق به تو نزدیک و تن اسیر فراق

2 روی زیبا ز من چرا پوشی؟ «این تحریمه علی‌العشاق»؟

3 تو طبیبی و ما چنین بیمار تو ملولی و ما چنین مشتاق

4 بر دلم ساحران غمزهٔ تو «رامیات با سهم الاماق»

1 نکند جز که شوق دیدارت خانهٔ صبر عاشقان غارت

2 آرزوی تو هردم از دل ریش راتبی می‌برد به عادت خویش

3 نه فراغی به حسب حال منت نه مجالی که بشنوم سخنت

4 سخنی کان از آن لب دلجوست باد جانش فدا ، که جان داروست

1 پسری داشت شحنهٔ تبریز حسن او دلفریب و شورانگیز

2 خلعت ذات او، ز موزونی صورت لطف و صنع بیچونی

3 شیخ عالم، امام غزالی آن جهان علوم را والی

4 گشت آگاه زان گزیده خصال صفتش فهم کرد از استدلال