چهارپاره‌ها ملک‌الشعرا بهار

1 بیایید ای کبوترهای دلخواه سحر گاهان که این مرغ طلایی

2 بپرید از فراز بام و ناگاه ببینمتان به قصد خودنمایی

3 بدن کافورگون پاها چو شنگرف فشاند پر ز روی برج خاور

4 به گرد من فرود آیید چون برف کشیده سر ز پشت شیشهٔ در

1 از بر این کرهٔ پست حقیر زیر این قبهٔ مینای بلند

2 نیست خرسند کس از خرد و کبیر من چرا بیهده باشم خرسند

3 شده‌ام در همه اشیا باریک رفته تا سرحد اسرار وجود

4 چیست هستی‌؟ افقی بس تاریک وندر آن نقطهٔ شکی مشهود

1 سیصد و شصت و پنج‌ و ربعی روز مدت سال بود و هست مدام

2 ماه سی روز بود و پنج دگر بد به پایان سال‌، پنجی نام

3 گشت پنجی فزوده آخر سال طبق آداب و سنت دیرین

4 بعد از آن پنج جشن «‌اندرگاه‌» بین اسفند و ماه فروردین

1 برشو ای رایت روز از در شرق بشکف ای غنچهٔ صبح از بر کوه

2 دهر را تاج زر آویز به فرق کامدم زین شب مظلم به‌ستوه

3 * *

4 ای شب موحش انده گستر اندک احسان و فراوان ستمی

1 شاه انوشیروان به موسم دی رفت بیرون ز شهر بهر شکار

2 در سر راه دید مزرعه‌ای که در آن بود مردم بسیار

3 *‌ *

4 اندر آن دشت پیرمردی دید که گذشته است عمر او ز نود

1 بیایید ای کبوترهای دلخواه سحر گاهان که این مرغ طلایی

2 بپرید از فراز بام و ناگاه ببینمتان به قصد خودنمایی

3 بدن کافورگون پاها چو شنگرف فشاند پر ز روی برج خاور

4 به گرد من فرود آیید چون برف کشیده سر ز پشت شیشهٔ در

1 در دهر بزرگ یادگاری کردم ز برای خویش بنیاد

2 بنیاد بنای پایداری بی‌یاری دست من شد ایجاد

3 * *‌

4 خار و خس روزگار ناساز سد کردن راه او نیارد