شیر و شکر شیخ بهایی

1 ای مرکز دایرهٔ امکان وی زبدهٔ عالم کون و مکان

2 تو شاه جواهر ناسوتی خورشید مظاهر لاهوتی

3 تا کی ز علایق جسمانی در چاه طبیعت تن مانی؟

4 تا چند، به تربیت بدنی قانع به خزف ز در عدنی؟

1 زین رنج عظیم، خلاصی جو دستی به دعا بردار و بگو

2 یارب، یارب، به کریمی تو به صفات کمال رحیمی تو

3 یارب، به نبی و وصی و بتول یارب، به تقرب سبطین رسول

4 یارب، به عبادت زین عباد به زهادت باقر علم و رشاد

1 ای باد صبا، به پیام کسی چو به شهر خطاکاران برسی

2 بگذر ز محلهٔ مهجوران وز نفس و هوی ز خدا دوران

3 وانگاه بگو به بهائی زار کای نامه سیاه و خطا کردار

4 کای عمر تباه گنه پیشه! تا چند زنی تو به پا تیشه؟

1 ای کرده به علم مجازی خوی نشنیده ز علم حقیقی بوی

2 سرگرم به حکمت یونانی دلسرد ز حکمت ایمانی

3 در علم رسوم گرو مانده نشکسته ز پای خود این کنده

4 بر علم رسوم چو دل بستی بر اوجت اگر ببرد، پستی

1 ای مانده ز مقصد اصلی دور! آکنده دماغ، ز باد غرور!

2 از علم رسوم چه می‌جویی؟ اندر طلبش، تا کی پویی؟

3 تا چند زنی ز ریاضی لاف؟ تا کی بافی هزار گزاف؟

4 ز دوائر عشر و دقایق وی هرگز نبری، به حقایق پی

1 عشاق جمالک احترقوا فی بحر صفاتک قد غرقوا

2 فی باب نوالک قد وقفوا و بغیر جمالک ما عرفوا

3 نیران الفرقه تحرقهم أمواج الادمع تغرقهم

4 گر پای نهند به جای سر در راه طلب، ز یشان بگذر

1 ای داده خلاصهٔ عمر به باد وی گشته به لهو و لعب، دلشاد

2 ای مست ز جام هوا و هوس دیگر ز شراب معاصی بس

3 تا چند روی به ره عاطل یک بار بخوان زهق الباطل

4 زین بیش خطیئه پناه مباش مرغابی بحر گناه مباش