غزلیات باباافضل کاشانی

1 ای پریشان کرده عمدا، زلف عنبربیز را بر دل من دشنه داده غمزهٔ خونریز را

2 شد فروزان آتش سودایت اندر جان و دل درفکن در جام بی رنگ، آب رنگ آمیز را

3 می پیاپی، بی محابا ده، میندیش از حریف یاد می‌دار این دو بیت گفته دست آویز را

4 گر حریفی از دمادم سر بپیچاند رواست بر کف من نه، که پور زال به شبدیز را

1 در مقامی که رسد زو به دل و جان آسیب نبود جان خردمند ز رفتن به نهیب

2 ناشکیبا مشو ار باز گذارد جانت خانه ای را که ز ویران شدنش نیست شکیب

3 تن یکی خانهٔ ویرانی و بی سامانی ست نتوان داشت در او جان و روان را به فریب

4 گر چه پیوستهٔ جان است تن تیره، ولیک شاخ را نیست خبر هیچ ز بویایی سیب

1 دارم دلی مخاطره جوی بلا پرست سرگشته رایِ گم شده عقلِ هوا پرست

2 با درد و غم به طبع، چو یاری وفا نمای با جان خود به کینه، چو خصمی جفا پرست

3 سعیَم هبا شده است و طلب بیهده، از آنک بیهوده جوی شد دل و دیده هوا پرست

4 ممکن که من نه آدمی‌ام، ز آنکه آدمی یا بت پرست باشد و یا بس خدا پرست

1 بگسلم از تو، با که پیوندم؟ از تو گر بگسلم به خود خندم

2 بخت بیدار یاور من شد ناگهان زی در تو افکندم

3 بندها بود بر من، اکنون شد دیدن تو کلید هر بندم

4 کان اگر کَندَمی نیافتمی زان تو را یافتم که جان کندم

1 سرگشته وار بر تو گمان خطا برم بی آنکه هیچ راه به چون و چرا برم

2 از جان و از تنم نتوانم به شرح گفت کاندر رهت، ز هر دو، چه مایه بلا برم

3 من رخت بینوایی تن بر کجا نهم؟ من جان زینهاری خود را کجا برم؟

4 دانم که در دلی و جدا نیست دل ز تو لیکن به دل چگونه، بگو، ره فرا برم؟

1 در آب و گل که آورد، آیین جان نهادن؟ بر دوش جان نازک، بار گران نهادن؟

2 شاداب شاخ جان را، از بوم جاودانی برکندن از چه علت، در خاکدان نهادن؟

3 ز آوردن تن و جان، با هم چه سود بینی جز درد تن فزودن، جز بار جان نهادن

4 گویندهٔ سمر را این حال درخور آید صد قصه جمع کردن، صد داستان نهادن

1 رنگ از گل رخسار تو گیرد گل خود روی مشک از سر زلفین تو دریوزه کند بوی

2 شمشاد ز قدّت به خم، ای سرو دل آرا خورشید ز رویت دژم، ای ماه سخن گوی

3 از شرم قدت سرو فرومانده به یک جای وز رشک رخت ماه فتاده به تکاپوی

4 با من به وفا هیچ نگشته دل تو رام با انده هجران تو کرده دل من خوی