مثنویات در دیوان اشعار آذر بیگدلی

1 گفتم: اول نگفتم ای سره مرد که یک امروز گرد حیله مگرد؟!

2 عشق را، ساختی بهانه ی خویش که برون آیدت دل از تشویش؟!

3 تا دگر از تو هر خطا بینند بدل آزاری تو ننشینند؟!

4 همه، لب از نکوهشت بندند دلت از غصه رنجه نپسندند؟!

1 گفت: خود قابلی بحمدالله که زند حسن هر که بینی راه

2 عشق، شاه و گدا نمیداند؛ مرد و زن را جدا نمیداند

3 چکنم، کز درازی چادر؛ که بطفلیش دیدم از مادر

4 کو تهی قبا، فتاد خوشم؛ جز ازین ذوق، دل مبادخوشم

1 ای سر خیل صواحب من ای صاحب وای مصاحب من

2 هم قبله و هم قبیله ی من هم گوهر و هم طویله ی من

3 ای دوسترین برادر من نی، جان با جان برابر من

4 طغرای کرم، بنام بادت صهبای طرب، بجام بادت

1 آوخ چکنم؟ که سینه تنگ است! نام تو زمان، زمان دو رنگ است

2 القصه، دلی بصبر بستم در راه تو منتظر نشستم

3 بودم همه روزه در سراغت بویی رسدم، مگر ز باغت

4 ناگه بر زد بنعی زاغی بر داغ دلم، فزود داغی

1 سرت مینام از باد بهاران به بیدآباد رو از باغ کاران

2 در آن مشکوی مشکین شو خرامان معطر ساز آنجا جیب و دامان

3 که آن گلزار، خاکش عنبرین است؛ گلستان ارم، خلد برین است

4 ازین گلشن، بآن گلشن چو رفتی؛ بآن نزهتگه روشن چو رفتی

1 آه کز شعبده بازی فلک کل من مال الی الرشد هلک

2 عالمی کرد سیه دور سپهر ز خسوف وز کسوف مه و مهر

3 یعنی از نسل خوانین بزرگ که بریدند بتیغ از بره گرگ

4 دو برادر، چو دو شهباز سفید خان و خان زاده جهانگیر و رشید

1 آه کز خیل بندگان سعید آه کز زمره ی عباد شکور

2 فاضلی رفت زین جهان خراب عارفی رفت زین سرای غرور

3 تقی متقی، که چون ز جهان بجنان شد ز لطف رب غفور

4 گاه هستند محرمش غلمان گاه هستند همدمانش حور