بخش چهاردهم در اسرارنامه عطار نیشابوری

1 شنودم من که جایی بی دلی بود نه از دل هم چو مابی حاصلی بود

2 زدندش کودکان سنگی زهر راه تگرگی نیز پیدا گشت ناگاه

3 بسوی آسمان برداست سر را که چون بردی دل این بی خبر را

4 تگرگ و سنگ کردی بر تنم بار شدی تو نیز با این کودکان یار

1 بدان دیوانه گفت آن مرد مؤمن که هر کو شد بکعبه گشت ایمن

2 فراوان تن زد آن دیوانه در راه که تا در مکه آمد پیش درگاه

3 هنوز از کعبه پای او بدر بود که بربودند دستارش ز سر زود

4 یکی اعرابی را دید بی نور که دستارش بتک می‌برد از دور

1 خوش است این کهنه دیر پرفسانه اگر نه مردنستی در میانه

2 درین محنت سرا اینست ماتم که ما را می‌بنگذارند با هم

3 خوشستی زندگانی و کیستی اگر نه مرگ ناخوش درپیستی

4 نشاط ار هست بی دوران غم نیست وجود ار هست بی خوف عدم نیست

1 یکی پرسید از آن مجنون پرغم که رمزی بازگوی از خلق عالم

2 چنین گفتا که خلق این خرابه همه هستند کالوی قرابه

3 بنادانی چو آن حجام استاد دمی خوش می‌کشند از خون وزباد

4 سزد گراز جهان بسیارگویی که خوش وقتیست کز وی را ز جویی

1 عزیزی گفت من عمری درین کار بعقد و جد در بودم گرفتار

2 چو پنهان می‌شدم من خود نبودم چو پیدا می‌شدم بودم چه سودم

1 شنودم کز سلف درویش حالی هوای قلیه‌ای بودش بسالی

2 چو سیمی دست داد آن مرد درویش سوی قصاب راه آورد در پیش

3 مگر قصاب ناخوش زندگانی بدادش گوشتی چو نان که دانی

4 چو پیر آن گوشت الحق نه چنان دید سراسر یا جگر یا استخوان دید