بخش سی و نهم در مصیبت نامه عطار نیشابوری

1 خسروی کاعجوبهٔ آفاق بود خسروی او علی الاطلاق بود

2 دختری چون ماه زیر پرده داشت از غمش خورشید ره گم کرده داشت

3 پای تا سر لطف و زیبائی و ناز دلفروز و دلفریب و دلنواز

4 آفتاب روی او افروخته مهر و مه را ذره گی آموخته

1 عاشقی را بود معشوقی چو ماه مهر کرده ترک پیش او کلاه

2 مدتی در انتظارش بوده بود جان بلب پرخون دل پالوده بود

3 داد آخر وعدهٔ وصلیش یار گفت خواهد بودت امشب روز بار

4 مرد آمد تا در دلخواه خویش اوفتادش مشکلی در راه پیش

1 گشت یک روز از ایاز نازنین در میان جمع سلطان خشمگین

2 خواند پیش خود حسن را شهریار گفت ازین پس با ایازم نیست کار

3 جان من میجوشد از وی چون کنم تخت بندش بر نهم یا خون کنم

4 یا کنم آزادش و سر در دهم یا برانم از درش سر بر نهم

1 کاملی بگذشت در آتش گهی چون بدید آتش زهش شد ناگهی

2 چون بهوش آمد رفیقی بر رسید کز چه مرغ عقلت از بر برپرید

3 گفت چون آتش بدیدم آن زمان برگشاد از حال خود آتش زفان

4 گفت هان تادر من از دون همتی ننگری از دیدهٔ بیحرمتی

1 سالک بیدل فغان برداشته پیش دل شد دل ز جان برداشته

2 گفت ای حایل میان جسم و جان عکس اسرار تو ذرات جهان

3 جملهٔ اسرار هست و نیست راست تا ابد از ذات تو حاصل تراست

4 هست آن ذرات جمله معنوی دایماً پاک از یکی و از دوی

1 آن یکی پرسید از مجنون مگر کز سخنها تو چه داری دوستر

2 گفت من لا دوستر دارم مدام تاکه جان دارم مرا لامی تمام

3 گفت تا باشد نعم ای بیخبر لاتو از بهر چه داری دوستر

4 گفت وقتی کردم از لیلی سؤال کای رخت خورشید را داده زوال

1 کرهٔ میتاخت سلطان در شکار میگریخت از وی شکار بیقرار

2 بر ایاز افتاد اشک آنجایگاه شاه گفتش ای غلام نیک خواه

3 از چه پیدا شد چو باران اشک تو گفت چون پنهان نماند از رشک تو

4 تاچرا تو بادتک تازی براه از پی چیزی که بگریزد ز شاه