بخش سی و دوم در مصیبت نامه عطار نیشابوری

1 میرزادی بود بس خورشید چهر از قدم تا فرق چون خورشید مهر

2 مشک موئی تنگ چشمی دلبری هر دولعلش شیر و شهد و شکری

3 چون بترکی گفتنش رای آمدی درد دندانش شکر خای آمدی

4 هر زمان عمدا ز پس کردی نگاه و او فکندی پیش دو زلف سیاه

1 نوح منصور آن شهشنشاه جهان یک پسر داشت ای عجب ماه جهان

2 یوسفی کز نوح یعقوبیش بود بیش از اندازه بسی خوبیش بود

3 رخش حسن او چو گرد انگیختی از نفسها باد سرد انگیختی

4 چون بشیرینی جمال افروختی ازحیا چون نی شکر میسوختی

1 گشت مجنون در بیابانی مقیم بود آنگاهی زمستانی عظیم

2 آتشی بر کرده بود آن بی خبر گرم می شد دل ز آتش گرم تر

3 از بر لیلی کسی آمد فراز گفت ای از یار خود افتاده باز

4 چه خبر داری ز لیلی باز گوی من نیم بیگانه با من راز گوی

1 گفت چون یعقوب بر عزم سفر رفت از کنعان برون پیش پسر

2 مصریان بی پا و سر برخاستند پای تا سر مصر را آراستند

3 چون زلیخا را خبر آمد ازان نه بپای اما بسر آمد دوان

4 ژندهٔ بر سر فکند آن بی قرار بر میان خاک ره بنشست خوار

1 سالک آمد پیش موسی ناصبور موسم موسی بدید از کوه طور

2 گفت ای نور دو عالم ذات تو نه فلک ده یک زنه آیات تو

3 ای بشب گنج الهی یافته از شبانی پادشاهی یافته

4 در شبانی گر رمه کردی بدست بلکه در یک شب همه کردی بدست

1 یک شبی محمود شاه حق شناس اشک میافشاند بر روی ایاس

2 جامه چون از اشک خود درخون کشید موزهٔ او عاقبت بیرون کشید

3 طشت آورد و گلاب آن نیک نام شست اندر طشت زر پای غلام

4 گرچه بسیاری گلابش پیش بود صد ره اشکش از گلابش بیش بود