بخش بیست و نهم در مصیبت نامه عطار نیشابوری

1 گفت بوسعد آن امام ارنبی مجلسی میگفت از قول نبی

2 ره زده از در درآمد قافله ترک کرده حج دلی پر مشغله

3 آمدند آن جمع بهر زاد راه بر در مجلس که ما را زاد خواه

4 زانکه ما را ره زدند و کاروان در ره حج بازگشتیم از میان

1 پور ادهم کو دلی بیخویش داشت قرب صداشهب در آخور بیش داشت

2 گرچه دارالملک حکمش بلخ شد بلخ شد تصحیف یعنی تلخ شد

3 جان شیرینش که پر تعظیم بود یافت قلب بلخ کابراهیم بود

4 چون غم فقرش درآمد شاد شد فقر چون دید از همه آزاد شد

1 آن جوانی بود الحق بی خبر رفت پیش شیخ حلوائی مگر

2 گفت من عمری بخون گردیدهام بی سر و بن سرنگون گردیدهام

3 هم ریاضتها کشیدم بیشمار هم شب و هم روز بودم بیقرار

4 نه بدیدم هیچ در عمری دراز نه رسیدم من بهیچی مانده باز

1 بندهٔ را امتحان میکرد شاه خواند یک روزیش پیش خود پگاه

2 گفت این دم دامن من بر سرآر با من از یک جیب آنگه سربرآر

3 تا چو با من یک گریبانت بود هرچه آن من بود آنت بود

4 چون میان ما یکی حاصل شود گر خیالست ازدوئی باطل شود

1 آن یکی در پیش شیر دادگر ذم دنیا کرد بسیاری مگر

2 حیدرش گفتا که دنیا نیست بد بد توئی زیرا که دوری از خرد

3 هست دنیا بر مثال کشتزار هم شب و هم روز باید کشت و کار

4 زانکه عز و دولت دین سر بسر جمله از دنیاتوان برد ای پسر

1 سالک آمد پیش آدم خون فشان تاازان دم یابد از آدم نشان

2 گفت ای بنیاد فطرت ذات تو دو جهان پر شور ذریات تو

3 تا ابد اعجوبهٔ عالم توئی اصل کرمنا بنی آدم توئی

4 در زمین و آسمان لشکر تراست جسم و جان و جزو و کل یکسر تراست

1 شیخ گرگانی مگر آن شمع شرع میشد اندر شارعی با جمع شرع

2 بود آن وقتی نظام الملک خرد اطلسش مییافتند او زیر برد

3 با گروهی کودکان بیخبر گوی میزد در میان رهگذر

4 شیخ را با قوم چون از دور دید از میان رهگذر یکسو دوید

1 سائلی پرسید از آن شوریده حال گفت اگر نام مهین ذوالجلال

2 میشناسی بازگوی ای مرد نیک گفت نانست این بنتوان گفت لیک

3 مرد گفتش احمقی و بی قرار کی بود نام مهین نان شرم دار

4 گفت در قحط نشابور ای عجب میگذشتم گرسنه چل روز و شب

1 ابن ادهم کرد ازان رهبان سؤال کز کجا سازی تو قوتی حسب حال

2 گفت از روزی دهنده بازپرس روزیم او میدهد زو راز پرس

3 چون بظاهر روزیئی بینی حلال میمکن از باطن روزی سؤال

4 ترک جان پاک هر روزی کنی تا زجائی چارهٔ روزی کنی