بخش بیست و هشتم در مصیبت نامه عطار نیشابوری

1 گشت محمود و ایاز دلنواز هردو در میدان غزنین گوی باز

2 هر دو با هم گوی تنها باختند گوی همچون عشق زیبا باختند

3 گاه این یک اسب تاخت و گاه آن گاه این یک گوی باخت و گاه آن

4 ز ارزوی آن غلام و پادشاه گشت چوگان آسمان و گوی ماه

1 سالک از خون کرد ادیم چهره رنگ رفت پیش آدمی با عیش تنگ

2 گفت ای خورشید بینش آمده قطب کل آفرینش آمده

3 قابل بار امانت آمدی در امانت بی خیانت آمدی

4 این جهان را وان جهان را سروری وی عجب تو خود ز هر دو برتری

1 چون ایاز از چشم بدرنجور شد عاقبت از چشم سلطان دور شد

2 ناتوان بر بستر زاری فتاد در بلا و رنج و بیماری فتاد

3 چون خبر آمد بمحمود از ایاس خادمی را خواند شاه حق شناس

4 گفت میرو تا بنزدیک ایاز پس بدو گوی ای ز شاه افتاده باز

1 کودکی بود از جمالش بهرهٔ مهر و مه در جنب رویش زهرهٔ

2 از لطافت وز ملاحت وز خوشی وز سراندازی بتیغ سرکشی

3 آنچه او داشت ای عجب کس آن نداشت گر کسی بیدل نشد زو جان نداشت

4 عاشقیش افتاد همچون سنگ رست در کمال عشق چون معشوق جست

1 گفت روزی پادشاه عصر خویش بر کنار بام شد بر قصر خویش

2 کودکی را دید زیبا و لطیف مشت میزد سخت پیری را ضعیف

3 زیر قصر آمد وزو پرسید حال کز چه او را میدهی این این گوشمال

4 گفت او را میبباید زد بسی تا نیارد کرد این دعوی کسی

1 صوفئی میرفت و جانی پرغمش پای بازی زد قفائی محکمش

2 چون قفای سخت خورد آنجایگاه کرد آن صوفی مگر از پس نگاه

3 مرد گفت از چه ز پس نگرندهٔ کاینت باید خورد تا تو زندهٔ