بخش بیست و هفتم در مصیبت نامه عطار نیشابوری

1 بود ازان اعرابی شوریده رنگ کرد روزی حلقهٔ کعبه بچنگ

2 گفت یارب بندهٔ تو برهنهست وی عجب برهنگیم نه یک تنهست

3 کودکانم نیز عریان آمدند لاجرم پیوسته گریان آمدند

4 من ز مردم شرم میدارم بسی تو نمیداری چه گویم با کسی

1 بود مجنونی نکردی یک نماز کرد یک روزی نماز آغاز باز

2 سایلی گفتش که ای شوریده رای گوئیا خشنودی امروز از خدای

3 کاین چنین گرمی بطاعت کردنش سر نمیپیچی ز فرمان بردنش

4 گفت آری گرسنه بودم چو شیر چون مرا امروز حق کردست سیر

1 چون تجلی بر رخ موسی فتاد شور ازو در جملهٔدنیا فتاد

2 هرکه را بر رویش افتادی نظر پیش او در باختی حالی بصر

3 چون تجلی از رخش پیدا شدی هرکه دیدی زود نابینا شدی

4 گرچه میبستی ز هر نوعی نقاب همچنان میتافتی آن آفتاب

1 گفت آن دیوانه بس بی برگ بود زیستن بر وی بتر از مرگ بود

2 در شکم نان برجگر آبی نداشت در همه عالم خور و خوابی نداشت

3 از قضا یک روز بس خوار و خجل سوی نیشابور میشد تنگدل

4 دید از گاوان همه صحرا سیاه همچو صحرای دل از ظلم و گناه

1 بیدلی از خویش دست افشانده بود تنگدل از دست تنگی مانده بود

2 چون برو شد دور بی برگی دراز رفت سوی مسجدی دل پر نیاز

3 روی را در خاک میمالید زار همچو زیر چنگ مینالید زار

4 زار میگفت ای سمیع و ای بصیر زود دیناری صدم ده بی زحیر

1 گاو ریشی بود در برزیگری داشت جفتی گاو و او طاق از خری

2 از قضا در ده وبای گاو خاست از اجل آن روستائی داو خواست

3 گاو را بفروخت حالی خر خرید گاویش بود و خری بر سر خرید

4 چون گذشت از بیع ده روز از شمار شد وبای خر در آن ده آشکار