بخش بیست و پنجم در مصیبت نامه عطار نیشابوری

1 آن یکی را دیگری سخت بز گرفتی تو مرا ای شور بخت

2 گفت مجنونیش چون هستی تو خر گر بزی بیشت نگیرد غم مخور

3 هرکه او صورت پرستی پیشه کرد کی تواند از صفت اندیشه کرد

4 اصل صورت نفس شهوانی تست اصل معنی جان روحانی تست

1 موسی عمران یکی شاگرد داشت کو باستادی بسی سر میفراشت

2 شد بشهری دور از موسی مگر مینیامد دیرگاه از وی خبر

3 جست بسیاری ازو موسی نشان محو شد گفتی نشانش از جهان

4 در رهی یک روز موسی میدوید دید مردی را که خوکی میکشید

1 سالک آمد پیش حیوان دردناک نه امید امن ونه بیم هلاک

2 طالب اوحی شده دل پر شعاع سبع هشتم باز میجست از سباع

3 گفت ای جویندگان راهبر در رکوع استاده جمله کارگر

4 از چرا و چند معزول آمده در چرای خویش مشغول آمده

1 بود برنائی بغایت کاردان تیز فهم و زیرک و بسیار دان

2 از شره پیوسته در تحصیل بود سال تا سالش دو شب تعطیل بود

3 با همه خلق جهان کاری نداشت کار جز تعلیق و تکراری نداشت

4 بود روشن چشم استادش ازو زانکه الحق نیک افتادش ازو

1 شیر دین سفیان ثوری شمع شرع گفت قوم خویش را کای جمع شرع

2 لذت و خوشی خوردن در طعام بیش چندان نیست کز لب تا بکام

3 این قدر ره صبر کن آسان بود تا خوش و ناخوش ترا یکسان بود

4 میزنی بیهوده همچون سگ تگی تو کئی در صورت مردم سگی

1 در رهی میشد سنائی بیقرار دید کناسی شده مشغول کار

2 سوی دیگر چون نظر افکند باز یک مؤذن دید در بانگ نماز

3 گفت نیست این کار خالی از خلل هر دو را میبینم اندر یک عمل

4 زانکه هست این بیخبر چون آن دگر از برای یک دومن نان کارگر

1 مرگ را مردی بجان مشتاق شد پیش خواجه بوعلی دقاق شد

2 گفت من از دست شیطان رجیم می ندارم ذرهٔ از مرگ بیم

3 هر دمم جان گوئیا شیطان برد مرگ نیکوتر بود گر جان برد

4 خواجه گفت ای چاره خواه نیکبخت در سرایت از میان بر کن درخت