بخش بیست و چهارم در مصیبت نامه عطار نیشابوری

1 گفت محمود آن جهان را پادشاه در شکاری دور افتاد از سپاه

2 در دهی افتاد ویران سر بسر پیر زالی دید پیش رهگذر

3 گاو میدوشید روئی چون بهی گفت ای زن شربتی شیرم دهی

4 پیرزن گفتش که ای میر اجل شیر را آخر کجاباشد محل

1 سالک طیار شد پیش طیور گفت ای پرندگان نار و نور

2 ای برون جسته ز دام پر بلا صف کشیده جمله فی جوالسما

3 هم زفان مرغ در شهر شماست هم نوا و نور از بهر شماست

4 زاشیان بی صفت پریدهاید در جهان معرفت گردیدهاید

1 چون بچین افتاد اسکندر ز راه داشتش فغفور چین در چین نگاه

2 کرد بزمی آنچنان شاهانه راست کان صفت ناید بصد افسانه راست

3 چند کاسه پیش اسکندر نهاد پر در و پر لعل و پر گوهر نهاد

4 گفت بسم اللّه بکن دستی دراز تا کنند آنگه سپه دستی فراز

1 شهریاری بود عالی شیوهٔ در جوارش بود کنج بیوهٔ

2 بیوه هر روزی برافکندی سپند در تعجب ماندی شاه بلند

3 خادمی را خواند روزی شهریار داد صد دینارش از زر عیار

4 گفت رو این پیرزن را ده زشاه پس بپرس از وی که هر روزی پگاه

1 آن یکی دیوانه را میتاختند کودکانش سنگ میانداختند

2 درگریخت او زود در قصر عمید بود او در صدر آن قصر مشید

3 دید در پیشش نشسته چند کس باز میراندند از رویش مگس

4 بانگ بر وی زد عمید ازجایگاه گفت ای مدبر که داد اینجات راه

1 پیش آن دیوانهٔ شد پادشا گفت از من حاجتی خواه ای گدا

2 گفت دارم من دو حاجت در جهان بو که از شاهم برآید این زمان

3 اول از دوزخ چو خوش برهانیم در بهشتم آری و بنشانیم

4 پادشاهش گفت ای حیران راه هست این کار خدا از من مخواه

1 کودکی با خویش تنها ساختی جوز با خود جمله تنها باختی

2 آن یکی پرسید از وی کای غلام از چه تنها جوز میبازی مدام

3 گفت میری دوست میدارم بسی تا همه من میر باشم نه کسی

1 عامربن قیس قطب نه فلک ترهٔ یک روز می زد بر نمک

2 پس خوشی میخورد بی نان تره او مینشد از جای خود یک ذره او

3 سایلی گفتش که ای مرد بلند گشتهٔ آخر بدین تره پسند

4 عامرش گفتا که در عالم بسی قانعند الحق بکم زین هم بسی