باب سی و نهم: در صفتِ میان و قدِ معشوق در مختارنامه عطار نیشابوری

1 گفتم که «ترا عقل مه تابان گفت» گفتا که «ز دیوانگی و نقصان گفت»

2 گفتم که «میان تست این یا مویی» گفتا که «درین میان سخن نتوان گفت!»

1 ای ماه! گشاده کن به وصلت گرهم تا من ز فرو بستگی غم برهم

2 از جانب من میانِ ما مویی نیست آن موی میان تست، من بی‌گنهم

1 ای عقل ز شوق تو فغان در بسته در وصف تو دل از دل و جان در بسته

2 وی پیش میان تو – که گوئی عدم است هر جا که وجودی است میان در بسته

1 جانا چو برت حریر میبینم من دل در غم او اسیر میبینم من

2 ای موی میان! میانِ چون موی ترا موئی است که در خمیر میبینم من

1 من بی سر و سامان تو خواهم آمد در کیش تو قربان تو خواهم آمد

2 هر چند که با میان خوشم میآید با لعلِ بدخشان تو خواهم آمد

1 با روی تو ماه را محل نتوان یافت مثلت ز ابد تا به ازل نتوان یافت

2 چون بر برِ سیمین تو جویم بدلی زیرا که بران سیم بدل نتوان یافت

1 جائی که چنان خطّ سیه رنگ آید شک نیست که پای حسن در سنگ آید

2 و آن را که میان! بود بدین باریکی نادر نبود اگر قبا تنگ آید

1 نه دل به تمنای تو در بر گنجد نه عقل ز سودای تو در سر گنجد

2 ای موی میان! از کمرت در رشکم کانجا که وی است موی می در گنجد

1 ای عشق توام کار به جان آورده سودای توام موی کشان آورده

2 وردی که به سالها کسی یاد نداشت عشقِ کمرِ تو با میان آورده

1 وقت است که دل از دو جهان برگیریم صد گنج ز وصل تونهان برگیریم

2 بنشین تو و دست در کمر کن با ما تا ما کمرِ تو ازمیان برگیریم