بیان وادی فقر در منطق‌الطیر عطار نیشابوری

1 صوفیی می‌رفت چون بی‌حاصلی زد قفای محکمش سنگین دلی

2 با دلی پر خون سر از پس کرد او گفت آنک از تو قفایی خورد او

3 قرب سی سالست تا او مرد و رفت عالم هستی به پایان برد و رفت

4 مرد گفتش ای همه دعوی نه کار مرده کی گوید سخن، شرمی بدار

1 عاشقی روزی مگر خون می‌گریست زو کسی پرسید کین گریه زچیست

2 گفت می‌گویند فردا کردگار چون کند تشریف رویت آشکار

3 چل هزاران سال بدهد بردوام خاصگان قرب خود را بار عام

4 یک زمان زانجا به خود آیند باز در نیاز افتند، خو کرده به ناز

1 یک شبی پروانگان جمع آمدند در مضیفی طالب شمع آمدند

2 جمله می‌گفتند می‌باید یکی کو خبر آرد ز مطلوب اندکی

3 شد یکی پروانه تا قصری ز دور در فضاء قصر یافت از شمع نور

4 بازگشت و دفتر خود بازکرد وصف او بر قدر فهم آغاز کرد

1 یک شبی معشوق طوس، آن بحر راز با مریدی گفت دایم در گداز

2 تا چو اندر عشق بگدازی تمام پس شوی از ضعف چون مویی مدام

3 چون شود شخص تو چون مویی نزار جایگاهی سازدت در زلف یار

4 هرک چون مویی شود در کوی او بی شک او مویی شود در موی او

1 بعد ازین وادی فقرست و فنا کی بود اینجا سخن گفتن روا

2 عین وادی فراموشی بود لنگی و کری و بیهوشی بود

3 صد هزاران سایهٔ جاوید تو گم شده بینی ز یک خورشید تو

4 بحرکلی چون بجنبش کرد رای نقشها بر بحر کی ماند بجای

1 پادشاهی ماه وش، خورشید فر داشت چون یوسف یکی زیبا پسر

2 کس به حسن او پسر هرگز نداشت هیچ خلق آن حشمت و آن عز نداشت

3 خاک او بودند دلبندان همه بندهٔ رویش خداوندان همه

4 گر به شب از پرده پیدا آمدی آفتابی نو به صحرا آمدی

1 پاک دینی کرد از نوری سؤال گفت ره چون خیزد از ما تا وصال

2 گفت ما را هر دو دریا نار و نور می‌بباید رفت راه دور دور

3 چون کنی این هفت دریا باز پس ماهیی جذبت کند در یک نفس

4 ماهیی کز سینه چون دم برکشید اولین و آخرین را درکشید