بیان وادی توحید در منطق‌الطیر عطار نیشابوری

1 گفت آن دیوانه را مردی عزیز چیست عالم، شرح ده این مایه چیز

2 گفت هست این عالم پر نام و ننگ همچو نخلی بسته از صد گونه رنگ

3 گر به دست این نخل می‌مالد یکی آن همه یک موم گردد بی‌شکی

4 چون همه مومست و چیزی نیز نیست رو که چندان رنگ جز یک چیز نیست

1 رفت پیش بوعلی آن پیر زن کاغذی زر برد کین بستان ز من

2 شیخ گفتش عهد دارم من که نیز جز ز حق نستانم از کس هیچ‌چیز

3 پیرزن در حال گفت ای بوعلی از کجا آوردی آخر احولی

4 تو درین ره مرد عقد و حل نه‌ای چند بینی غیر اگر احول نه‌ای

1 از قضا افتاد معشوقی در آب عاشقش خود را درافکند از شتاب

2 چون رسیدند آن دو تن با یک دگر این یکی پرسید از آن کای بی‌خبر

3 گر من افتادم در آن آب روان از چه افکندی تو خود را در میان

4 گفت من خود را در آب انداختم زانک خود را از تو می‌نشناختم

1 گفت لقمان سرخسی کای اله پیرم و سرگشته و گم کرده راه

2 بنده‌ای کو پیر شد شادش کنند پس خطش بدهند و آزادش کنند

3 من کنون در بندگیت ای پادشاه همچو برفی کرده‌ام موی سیاه

4 بندهٔ بس غم کشم، شادیم بخش پیرگشتم ، خط آزادیم بخش

1 گفت روزی فرخ و مسعود بود روز عرض لشگر محمود بود

2 شد به صحرا بی‌عدد پیل و سپاه بود بالایی، بر آنجا رفت شاه

3 شد بر او هم ایاز و هم حسن هر سه می‌کردند عرض انجمن

4 بود روی عالم از پیل و سپاه همچو از مور و ملخ بگرفته راه

1 بعد از این وادی توحید آیدت منزل تفرید و تجرید آیدت

2 رویها چون زین بیابان درکنند جمله سر از یک گریبان برکنند

3 گر بسی بینی عدد، گر اندکی آن یکی باشد درین ره در یکی

4 چون بسی باشد یک اندر یک مدام آن یک اندر یک، یکی باشد تمام