بیان وادی استغنا در منطق‌الطیر عطار نیشابوری

1 گفت مردی مرد را از اهل راز پرده شد از عالم اسرار باز

2 هاتفی در حال گفت ای پیر زود هرچه می‌خواهی به خواه و گیر زود

3 پیر گفتا من بدیدم کانبیا مبتلا بودند دایم در بلا

4 هر کجا رنج و بلایی بیش بود انبیا را آن همه در پیش بود

1 در ده ما بود برنایی چو ماه اوفتاد آن ماه یوسف‌وش به چاه

2 در زبر افتاد خاک او را بسی عاقبت ز آنجا بر آوردش کسی

3 خاک بر وی گشته بود و روزگار با دو دم آورده بودش کار و بار

4 آن نکو سیرت محمد نام بود تا بدان عالم ازو یک گام بود

1 آن مریدی شیخ را گفت از حضور نکته‌ای برگوی شیخش گفت دور

2 گر شما روها بشویید این زمان آنگهی من نکته آرم در میان

3 در نجاست مشک بویی، زان چه سود پیش مستان نکته گویی، زان چه سود

1 آن مگس می‌شد ز بهر توشه‌ای دید کندوی عسل در گوشه‌ای

2 شد ز شوق آن عسل دل داده‌ای در خروش آمد که کو آزاده‌ای

3 کز من مسکین جوی بستاند او در درون کندوم بنشاند او

4 شاخ وصلم گر ببرآید چنین منج نیکوتر بود در انگبین

1 بعد ازین وادی استغنا بود نه درو دعوی و نه معنی بود

2 می‌جهد از بی‌نیازی صرصری می‌زند بر هم به یک دم کشوری

3 هفت دریا یک شمر اینجا بود هفت اخگر یک شرر اینجا بود

4 هشت جنت نیز اینجا مرده‌ایست هفت دوزخ همچو یخ افسرده ایست

1 یوسف همدان که چشم راه داشت سینهٔ پاک و دل آگاه داشت

2 گفت بر شو عمرها بالای عرش پس فرو شو پیش از آن در تحت فرش

3 هرچ بود و هست و خواهد بود نیز چه بدو چه نیک، یک یک ذره چیز

4 قطره است این جمله از دریای بود بود فرزند نبود آمد چه سود

1 بود شیخی خرقه پوش و نامدار برد از وی دختر سگبان قرار

2 شد چنان در عشق آن دلبر زبون کز دلش می‌زد چو دریا موج خون

3 بر امید آنک بیند روی او شب بخفتی با سگان در کوی او

4 مادر دختر از آن آگاه شد گفت شیخا چون دلت گم‌راه شد

1 دیده باشی کان حکیم بی خرد تخته‌ای خاک آورد در پیش خود

2 پس کند آن تخته پر نقش و نگار ثابت و سیاره آرد آشکار

3 هم فلک آرد پدید و هم زمین گه بر آن حکمی کند گاهی برین

4 هم نجوم و هم برون آرد پدید هم افول و هم عروج آرد پدید