حکایت بوتیمار در منطق‌الطیر عطار نیشابوری

1 دیده‌ور مردی به دریا شد فرود گفت ای دریا چرا داری کبود

2 جامهٔ ماتم چرا پوشیده‌ای نیست هیچ آتش، چرا جوشیده‌ای

3 داد دریا آن نکو دل را جواب کز فراق دوست دارم اضطراب

4 چون ز نامردی نیم من مرد او جامه نیلی کرده‌ام از درد او

1 پس درآمد زود بوتیمار پیش گفت ای مرغان من و تیمار خویش

2 بر لب دریاست خوش‌تر جای من نشنود هرگز کسی آوای من

3 از کم آزاری من هرگز دمی کس نیازارد ز من در عالمی

4 بر لب دریا نشینم دردمند دایما اندوهگین و مستمند