اشعار پراکنده نیما یوشیج

1 من ندانم با که گویم شرح درد

2 قصه ی رنگ پریده ، خون سرد ؟

3 هر که با من همره و پیمانه شد

4 عاقبت شیدا دل و دیوانه شد

1 هان ای شب شوم وحشت انگیز

2 تا چند زنی به جانم آتش ؟

3 یا چشم مرا ز جای برکن

4 یا پرده ز روی خود فروکش

1 افسانه : در شب تیره ، دیوانه ای کاو

2 دل به رنگی گریزان سپرده

3 در دره ی سرد و خلوت نشسته

4 همچو ساقه ی گیاهی فسرده

1 شب آمد مرا وقت غریدن است

2 گه کار و هنگام گردیدن است

3 به من تنگ کرده جهان جای را

4 از این بیشه بیرون کشم پای را

1 گشت یکی چشمه ز سنگی جدا

2 غلغله زن ، چهره نما ، تیز پا

3 گه به دهان بر زده کف چون صدف

4 گاه چو تیری که رود بر هدف

1 در دامن این مخوف جنگل

2 و این قله که سر به چرخ سوده است

3 اینجاست که مادر من زار

4 گهواره ی من نهاده بوده است

1 سوی شهر آمد آن زن انگاس

2 سیر کردن گرفت از چپ و راست

3 دید ایینه ای فتاده به خاک

4 گفت : حقا که گوهری یکتاست

1 بز ملا حسن مسئله گو

2 چو به ده از رمه می کردی رو

3 داشت همواره به همره پس افت

4 تا سوی خانه ،‌ ز بزها ، دو سه جفت

1 سود گرت هست گرانی مکن

2 خیره سری با دل و جانی مکن

3 آن گل صحرا به غمزه شکفت

4 صورت خود در بن خاری نهفت

1 صبح چو انوار سرافکنده زد

2 گل به دم باد وزان خنده زد

3 چهره برافروخت چو اختر به دشت

4 وز در دل ها به فسون می گذشت