اشعار پراکنده نادر نادرپور

1 راننده در گشوده و مرا پیش خود نشاند

2 برگشتم و نگاه به او بستم

3 با شانه های خم شده در زیر بار سر

4 با گرد آسیای زمان بر شقیقه ها

1 آی تبار مردمی من

2 از نسل آهوان گرسنه ست ؟

3 نسلی که اندرون تهیاز طعام را

4 با چشم سیر پاسخ می گوید

1 درخت معجزه خشکیده ست

2 و کیمیای زمان ، آتش نبوت را

3 بدل به خون و طلا کرده ست

4 و رنگ خون و طلا ، بوی کشتزاران را

1 پرنده ای که صدایی به صافی شب داشت

2 شب صدا را در بیشه ها رها می کرد

3 مرا ز روزنه ی برگ ها صدا می کرد

4 پلی گشوده شد از لابلای چند درخت

1 ساعتی از نیمه شب گذشت و سیاهی

2 چهره بر آن میله های پنجره مالید

3 باد شب از زیر طاق سبز درختان

4 سینه کشان در رسید و غمزده نالید

1 فانوس ، آرام زیر پنجره می سوخت

2 پله ی چوبی به سوی باغ روان بود

3 نجره در شاخه های افرا می خواند

4 زمزمه ی باد ، سرگذشت جهان بود

1 آه ای تمام شوکت هستی

2 ای شادی بزرگ

3 ای روح جاودانه ی مادینه

4 در ژرفنای ظلمت این شب

1 پیرمردی که در آن سوی درختان خزان دیده قدم می زد

2 روح چل سالگی من بود

3 روحی آشفته تر از سایه ی صدها برگ

4 و پراکنده تر از

1 مسی به رنگ شفق بودم

2 زمان ، سیه شدنم آموخت

3 در امید زدم یک عمر

4 نه در گشاد و نه پاسخ داد

1 سر کرده در برف غبارآلود پیری

2 آموخته از کبک ، رسم سر به زیری

3 با او چه خواهم گفت آن روز ؟

4 با او که خورشیدی جوان است