اشعار پراکنده حسین منزوی

1 تو سرنوشت منی ، از تو من کجا بگریزم ؟

2 کجا رها شوم از این طلسم ؟ تا بگریزم

3 اسیر جاذبه ی بی امان ات آن پر کاهم

4 که ناتوانمت از طیف کهربا ، بگریزم

1 و كلمه بود و جهان در مسير تكوين بود

2 و دوست داشتن آن كلمه نخستين بود

3 خدا،امانت خود را به آدمي بخشيد

4 كه بار عشق،براي فرشته سنگين بود

1 از زمزمه دلتنگیم ، از همهمه بیزاریم

2 نه طاقت خاموشی ، نه تاب سخن داریم

3 آوار ِ پریشانی ست ، رو سوی چه بگریزم ؟

4 هنگامه ی حیرانی ست ، خود را به که بسپاریم ؟

1 خالی ام چون باغ بودا ، خالی از نیلوفرانش

2 خالی ام چون آسمان ِ شب زده بی اخترانش

3 خلق ،بی جان ،شهر گورستان و ما در غار پنهان

4 یاس و تنهایی و من ، مانند لوط و دخترانش

1 زن جوان غزلي با رديف “آمد” بود

2 كه بر صحيفه‌ی تقدير من مسوّد بود

3 زني كه مثل غزل‌هاي عاشقانه‌ی من

4 به حسن مطلع و حسن طلب زبانزد بود

1 نبض مرا بگیر و ببر نام خویش را

2 تا خون بدل به باده شود در رگان من

3 گفتی : غریب شهر منی این چه غربت است

4 کاین شهر از تو می شنود داستان من

1 منگر چنين به چشمم، ای چشم آهوانه

2 ترســــم قـــرار و صبـــرم برخيزد از ميانه

3 ترسم به نام بوسه غارت كنم لبت را

4 با عذر بی قراری – ايــــن بهترين بهانه-

1 مژگان به هم بزن كه بپاشی جهان من

2 كوبی زمین من به سر آسمان من

3 درمان نخواستم ز تو من درد خواستم

4 یك درد ماندگار! بلایت به جان من

1 با آن دهان که رازی ست،نه بسته ، نه گشاده

2 حرفی نگفته داری؟ یا بوسه ای نداده؟

3 حرفی که می توان داشت ، اما نمی توان گفت

4 چون حرف کودکانی تازه زبان گشاده

1 حكمم از زمین رها شدن نبود

2 سرنوشت من خدا شدن نبود

3 از هزار چوب خیزران یكی

4 در قواره ی عصا شدن نبود